มีคนให้ความเห็นว่าหลังจากที่พม่าเปิดประตูกว้างให้นักท่องเที่ยว ก็เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างรวดเร็วจน Lonely Planet ตามอัพเดทข้อมูลไม่ทัน ดังนั้นก่อนที่ผมจะดำเนินเรื่อง “Travelin’ light ไปพม่า” ต่อ ผมก็อยากจะเปิดใจ เขียนถึงความรู้สึกที่ผมมีต่อประเทศนี้ไว้สักหน่อย
เรื่องแรกเป็นเรื่องของการแลกเงินจ๊าด ผมขอไม่พูดถึงเมื่อ ๓๑ ปีก่อน ซึ่งนักท่องเที่ยวจะต้องพก Currency Declaration Form ไว้ตลอดเวลา ไม่ว่าจะแลกเงิน ซื้อของ ซื้อตั๋วโดยสาร มันจะถูกบันทึกไว้หมด สมัยนั้นคนพม่ามีความต้องการเงินดอลล่าร์ ถ้าเราแอบนำไปแลกในตลาดมืด ก็จะได้ในราคาสูง บางครั้งได้มากเกือบเท่าตัว แต่ก็ต้องมีความผิดและเสี่ยง
ผมได้เขียนไว้เมื่อวันที่ ๗ พฤศจิกายน ๒๕๕๕ ว่า “ที่หน้าตลาดผมเจอหนุ่มพม่าคนหนึ่งชื่อว่า “อาลี” พอพูดไทยได้…เค้าพาผมไปแลกเงินที่ร้านรับแลกเงินในตลาด ผมแลกเงิน ๕๐ ดอลลาร์ ได้มา ๔๑,๕๐๐ จ๊าด (ปึกเบ้อเริ่ม!!) rate ที่ได้คือ $1 = 830 จ๊าด (ถ้าแลกด้วยแบ๊งค์ $100 จะได้ถึง $1 = 850 จ๊าด)….”
มาถึงปี ๒๕๕๗ ผมแลกเงินที่สนามบินมัณฑะเลย์ได้ในอัตรา $1 = 949 จ๊าด
| จ๊าด | บาท |
|---|---|
| 500 | 16.75 |
| 1000 | 33.50 |
| 2000 | 66.75 |
| 5000 | 167.00 |
| 10,000 | 334.00 |
มาดูกันนะครับว่า ทุกวันนี้ค่าใช้จ่ายในพม่านั้นแพงขึ้นมากน้อยขนาดไหน วันนี้ขอเริ่มต้นก่อนที่อาหารการกิน สิ่งที่ขาดไม่ได้คือ “น้ำดื่ม” ขวด ๑ ลิตร…ราคา ๓๐๐ จ๊าด (๑๐ บาท) ยังพอไหวใช่ไหมครับ เพราะในเมืองไทยก็ประมาณนี้แหละ (ยี่ห้อดังอาจแพงกว่าด้วยซ้ำ) ส่วนน้ำส้มขนาดครึ่งลิตรก็ราคาเดียวกัน…
แต่ถ้าจะกินน้ำอ้อยผสมมะนาวให้ชื่นใจ อย่างแก้วนี้ก็ ๕๐๐ จ๊าด หรือ ๑๗ บาท!!
ทีนี้มาดูเรื่องอาหาร ผมนั่งกินกับชาวบ้านตลอด ไม่เคยขึ้นเหลา มื้อเย็นในมัณฑะเลย์…ผมก็นั่งกินมันข้างถนน อย่างที่เห็นในภาพ…
ต้องขออภัยที่จำชื่อไม่ได้แล้ว ถ้าจะให้อิ่มต้องกิน ๔ ชิ้น ๆ ละ ๑๐๐ จ๊าด ก็ตก ๔๐๐ จ๊าด (๑๔.๕๐ บาท) น้ำชาดื่มฟรี! มีอยู่มื้อหนึ่งซึ่งผมนั่งกินข้างถนนใน Pyin Oo Lwin เมื่อวันที่ ๑๔ เมษายน ๒๕๕๗ มีกับข้าวมากมายอย่างที่เห็น…
ผมเบิ้ลข้าวอีก ๑ จาน ส่วนซุปที่เห็น…ผมซดยังไม่ทันจะหมด แม่ค้าก็นำมาเติมให้อีก รวมแล้วฟาดไป ๓ ชาม อิ่มแล้วยังสั่งกาแฟ 3 in 1 มาล้างปากอีก ๑ ถ้วย พอคิดตังค์ แม่ค้าบอกว่า ๑,๒๐๐ จ๊าด ซึ่งเท่ากับ ๔๐ บาท… ส่วนมื้อกลางวันผมสั่งข้าวผัดไข่กิน ๑ จาน แค่ ๕๐๐ จ๊าด (๑๗ บาท) หน้าตาเป็นอย่างเนี้ย…
อีกมื้อนึงใน Pyin Oo Lwin เช่นกัน พิเศษหน่อยตรงที่มีมีแกงปลา ๒ ถ้วย ข้าว ๒ จาน มื้อนี้แพงหน่อย ๑,๕๐๐ จ๊าด หรือ ๕๐ บาท ผมกินซะพุงปลิ้น!…
ถ้ากินแบบเบา ๆ ท้องก็ต้องจาปาตีกับกาแฟ ๔๐๐ จ๊าด (๑๓.๔๐ บาท) นี่แค่พออิ่ม!…
แต่ที่ถูกใจผมที่สุดก็คือ “โจ๊ก” เมือง Katha ชามเนี้ย…
ชามละ ๒๐๐ จ๊าด (๖.๖๗ บาท) ร้อน ๆ ซดโฮกฮือ ผมขอเบิ้ล ๒ ชาม… แม่ค้ายิ้มแก้มปริ!
ทีนี้มาดูผลไม้กันบ้าง แม่ค้าที่วัด ๆ หนึ่งในมัณฑะเลย์หั่นมะละกอชิ้นใหญ่ขายให้ผมในราคา ๒๐๐ จ๊าด (๗ บาท) หวานซะด้วย…
ในตลาด Pyin Oo Lwin ผมซื้อสตรอว์เบอร์รี่ ๕ แพ็ค ๆ ละ ๒๐๐ จ๊าด รวมเป็น ๑,๐๐๐ จ๊าด (๓๓.๕๐ บาท) ได้มาถุงใหญ่ กินได้สด ๆ เพราะเค้าไม่ใช้สารเคมีในการปลูก ทั้งหวานทั้งหอม!!
เนี่ยแค่พูดเรื่องกินนะครับ ในความคิดของผม ถ้ากินอย่างชาวบ้านทั่วไปก็ยังคงไม่แพง อาหารรสชาติอาจไม่ถูกปาก แต่ถ้าเป็นผลไม้ รับรองว่าสุดยอดครับ…
ท่องโลกสไตล์ลุงน้ำชาต้องกินอย่างที่ชาวบ้านเค้ากินกันอ่ะ!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น