เดินทางจากสถานีขนส่งผู้โดยสารจังหวัดน่านไปยังด่านพรมแดนห้วยโก๋น
ผมเลือกใช้บริการรถโดยสารสาย น่าน-ห้วยโก๋น เป็นรถบัส ป.2
ซึ่งมีคนบอกว่ามี 2 เที่ยวในแต่ละวัน เที่ยวแรกออกแต่เช้ามืด...
ออกจากที่พัก CuteinNan Hostel ประมาณตีห้าเห็นจะได้ ต้องปั่นจักรยานประมาณ 1.2 กิโลเมตร เนื่องจากมันยังมืดอยู่ ผมหลงทิศหลงทางเล็กน้อย แต่ก็ถึงสถานีขนส่งทันเวลา เห็นรถบัสจอดรออยู่แล้วที่ชานชาลา 8 ใกล้เวลารถออกแล้วด้วย ผมรีบพับจักรยานแล้วหิ้วไปหาชายคนหนึ่งซึ่งเข้าใจว่าเป็นคนขับ บอกว่าไปปอน (ตอนนั้นยังไม่รู้ว่ารถวิ่งไปถึงห้วยโก๋น ตาถั่ว...ไม่อ่านที่ข้างรถ)
 |
| รถบัสน่าน-ห้วยโก๋น - ถ่ายที่ห้วยโก๋น |
ชายสวมเสื้อสีฟ้าคลุมทับด้วยเสื้อแจ็คเก็ตสีเขียวขี้ม้ายื่นมือเข้าช่วยตาแก่เมืองรถม้าผู้กำลังสับสนและเร่งรีบทันที เขาบอกให้ผมไปซื้อตั๋วโดยสารที่หญิงคนหนึ่ง ส่วนตัวเค้าก็รับจักรยานพับจากผมหิ้วไปเก็บใต้ท้องรถโดยไม่มีข้อห้ามหรือข้ออ้างเพื่อเก็บตังค์เพิ่มแต่อย่างใด ในขณะที่ผมแบกเป้หิ้วกระเป๋าตูดมดเดินไปซื้อตั๋ว...
บอกว่าไปปอน จ่ายเงิน 101 บาทแล้วรับตั๋วมา...
ก็ยังอวิชชาอยู่นะ ตั๋วบอกว่า น่าน-เฉลิมพระเกียรติ แสดงว่ารถวิ่งไปถึงห้วยโก๋น ผมก็ยังไม่รู้สี่รู้แปด (ฺฮา...ขออนุญาตใช้คำฮิตหน่อยเด้อ) แบกเป้และหิ้วกระเป๋าตูดมดขึ้นไปหาที่นั่งบนรถ...
ยังมืดอยู่เลย ผู้โดยสารขึ้นมากันเกือบเต็มแล้ว ผมได้เบาะหลังสุดติดกับประตูฉุกเฉินซึ่งอยู่ด้านขวามือ วางเป้และกระเป๋าตูดมดไว้ปลายเท้า รู้สึกโล่งใจที่ไม่ตกรถ มองออกไปนอกกระจกเห็นรถตู้จอดอยู่ข้าง ๆ ทำให้รู้ว่ามีรถตู้วิ่งไปห้วยโก๋นด้วย...
ครู่นึงชายคนที่ช่วยเก็บจักรยานพับเข้าท้องรถก็เดินจากหน้ารถมายังท้ายรถพร้อมกับสมุดจดในมือ ผมจึงรู้ว่าเขาคือคนขับที่จะมาสอบถามผู้โดยสารว่าท่านใดจะลงรายทางนอกสถานีขนส่งบ้าง ผมรีบถามทันทีว่ารถคันนี้ไปห้วยโก๋นเลยรึเนี่ย? อ้าว...ถ้างั้นก็ต้องขอไปลงปลายทางที่ห้วยโก๋นไม่ดีกว่ารึ? จะลงที่ปอนแล้วปั่นจักรยานขึ้นเขาไปอีกตั้ง 30 กิโลเมตรทำไม? คนขับยิ้มแล้วบอกผมว่าเดี๋ยวค่อยเพิ่มตังค์ก็ได้ ผมเริ่มประทับใจใน kindness ของ bus driver คนนี้แล้ว!
มีผู้โดยสารขึ้นรถมาอีก ที่นั่งก็เต็มต้องเอาเก้าอี้พลาสติกแบบที่คนเมืองเรียกว่า "ก้อม" สำรองให้ผู้โดยสารที่มาทีหลังได้นั่ง สักครู่หญิงคนขายตั๋วก็่ขึ้นมาเก็บค่าโดยสารคนที่ยังไม่มีตั๋ว ผมได้จังหวะก็เลยบอกว่าขอเพิ่มระยะจากปอนไปลงห้วยโก๋น ต้องจ่ายเงินเพิ่มอีก 31 บาท เธอแก้ตั๋วให้ง่ายนิดเดียว... 132 บาทพาผมจากน่านไปส่งถึงสุดเขตประเทศไทย!!...
ได้เวลา...รถก็วิ่งออกจากสถานีขนส่ง ผมมองดูข้างทางขณะที่พระอาทิตย์กำลังโผล่พ้นขอบฟ้าอย่างมีความสุข
มันคือความสุขเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ชายชราคนหนึ่งพึงได้รับจากการเดินทางแบบธรรมดา ๆ ได้เห็นเส้นทางที่เคยขออาศัยรถทหารขึ้นไปห้วยโก๋นเมื่อนานมาแล้ว วันนี้ได้นั่งรถบัสที่มีผู้คนหลากหลายทั้งไทยลาว ผมได้ยินเค้าพูดกัน ได้เห็นคนขับรถใจดีช่วยย้ายเป้กับกระเป๋าตูดมดของผมลงไปเก็บไว้ใต้ท้องรถให้ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม คนเดียวทำหน้าที่ทั้งขับรถและดูแลผู้โดยสาร หยุดจอดให้ลงตามจุดที่บันทึกไว้ คนลงบอกว่ายังไม่ถึง ก็ขับเคลื่อนต่อไปอีกโดยไม่แสดงอาการไม่พอใจ ดูเหมือนว่าทุกอย่างจะดีไปหมด!
เมื่อรถวิ่งเข้าจอดที่สถานีขนส่งแห่งหนึ่ง เขาให้ผู้โดยสารได้ลงไปใช้ห้องน้ำ ผมก็แอบเก็บภาพชายผู้มีแต่รอยยิ้มเอาไว้...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น