ใครอยากไปหลวงพระบางด้วยค่าเดินทางจากไทยไปจนถึงเมืองมรดกโลกของลาวแบบถูก ๆ บ้าง? ก็ต้องสมบุกสมบันกันหน่อย
 |
| หลักกิโลที่หลวงพระบาง - ถ่ายเมื่อปี พ.ศ. 2555 |
เป็นการเดินทางสไตล์ลุงน้ำชา ซึ่งคงจะเขียนบล็อกท่องเที่ยวต่อได้อีกไม่นาน...
สมัยที่การเดินทางท่องเที่ยวไทย-ลาวยังคึกคัก เราสามารถนั่งรถบัสคันใหญ่ ๆ จากเชียงใหม่รวดเดียวถึงหลวงพระบางได้เลย แต่เดี๋ยวนี้รถแบบนี้ไม่มีบริการอีกแล้ว มีแต่ตีตั๋วรวดเดียวแต่ต้องไปเปลี่ยนถ่ายรถในลาว ค่าโดยสาร 1,200 บาท ทีนี้มาดูเส้นทางไปหลวงพระบางแบบจ่ายน้อยแต่ได้ประสบการณ์เยอะกันหน่อย โดยเริ่มต้นด้วยการนั่งรถไฟชั้นสามไปลงที่สถานีเด่นชัย (มีจักรยานพับไปด้วยหรือไม่มีก็ได้)...
ให้เที่ยวอำเภอเด่นชัยก่อนเท่าที่จะมีเวลาพอ เด่นชัยมีสถานที่ท่องเที่ยวน่าสนใจอยู่ไม่น้อย (ถือว่าเป็นของแถมที่ได้มาง่าย ๆ ละกัน) อาศัยนอนที่สถานีรถไฟก็ได้ครับ เพราะเป็นสถานีเปิดโล่ง มีรถไฟเข้าเทียบทั้งวันทั้งคืนหลายขบวน เค้าคงไม่มาไล่หรอก รถตู้จากเด่นชัยไปห้วยโก๋นมีวันละ 1 เที่ยว จอดแถวหน้าสถานีรถไฟ ออกเวลา 04.30 น. ถึงปลายทางที่อำเภอเฉลิมพระเกียรติ (ห้วยโก๋น) เวลา 11.00 น. ค่าโดยสาร 260 บาท ถ้านอนที่สถานีรถไฟ ก็ต้องรีบลุกขึ้นตั้งแต่ตี 3 ตี 4 แค่ครึ่งวันเอง เพื่อน ๆ ก็จะเดินทางถึงด่านห้วยโก๋น
แต่ถ้าเดินทางจากน่านแบบผมก็นั่งรถบัส ป.2 จากสถานีขนส่งน่าน ไปลงห้วยโก๋น ค่าโดยสาร 132 บาท จะใช้เส้นทางไหนก็ได้ประสบการณ์คุ้มค่าเหมือนกัน...
ขอเล่าถึงเส้นทางจากน่านไปห้วยโก๋นหน่อยนะครับ....
ระยะทาง 130 กว่ากิโลเมตร เริ่มต้นด้วยเส้นทางสบาย ๆ จากตัวเมืองออกไปตามทางหลวงหมายเลข 101
นั่งอยู่เบาะหลังผมได้ยินแต่คนเว้าลาว ผู้โดยสารขึ้นมาใหม่เป็นคนลาวที่เพิ่งแต่งงานได้ 5-6 เดือน ทั้งคูหยอกล้อกันตลอดทาง คุณลุงคนลาวที่นั่งเบาะหลังแซวว่าข้าวใหม่ปลามัน...
ไม่รู้สึกเบื่อเลยครับ ผมได้นั่งดูชีวิตผู้คน ได้เห็นบ้านเรือนสองข้างทางที่เจริญขึ้นกว่าแต่ก่อนรวมทั้งวัดที่ตั้งอยู่บนเนินสูงริมทาง
ได้เห็นศาลาพักร้อนที่แอบถามตัวเองว่าอย่างนั้น...ปั่นจักรยานมาแวะนอนได้หรือเปล่า?
รถวิ่งผ่านตัวอำเภอทุ่งช้างแล้ววิ่งต่อมายังตำบลปอน ผมเห็นทางเข้าอ่างเก็บน้ำปอนทางด้านขวามือก็ยังอดคิดไม่ได้ว่าถ้าหากมาลงปอนดังที่คิดไว้แต่แรกก็คงต้องปั่นจักรยานเข้าไปอาศัยนอนที่นั่น
จากปอน เส้นทางราบเรียบก็เปลี่ยนไป มันเริ่มแคบลงและคดเคี้ยวขึ้นเขา...
ต่อจากนั้นก็เป็นเส้นทางที่กำลังอยู่ระหว่างการก่อสร้าง คนขับใจดีบังคับรถให้ไต่ขึ้นไปตามถนนปนฝุ่นอย่างใจเย็น บางครั้งต้องใช้เกียร์หนึ่ง ผมได้ยินเสียงรถครางเหมือนกับว่าเครื่องยนต์จะหลุดออกเป็นชิ้น ๆ
ผู้โดยสารบางคนนั่งหลับ แต่ผมกลับตาเบิกกว้างมองถนนหนทางเบื้องหน้า แล้วบอกตัวเองว่าดีนะที่ไม่ได้ปั่นจักรยานมา แบบนี้คงไม่ไหวแน่ ๆ
ในที่สุดรถก็ถึงจุดหมายปลายทาง...จอดให้คนลงที่ข้างศาลาคอนกรีต
คนขับใจดีบอกให้ผู้โดยสารเดินไปรับสัมภาระใต้ท้องรถข้างหน้า...
รถเลี้ยวไปถอยเข้าจุดจอด...
คนขับเปิดใต้ท้องรถนำสัมภาระผู้โดยสารลงวางกองไว้ข้างรถ...
รับทั้งสามชิ้นมาวางไว้เพื่อ unfold จักรยานแล้วหาทางไปต่อ...
โพสต์รูปภาพเป็นตัน! อยากให้เพื่อน ๆ ได้สัมผัสความรู้สึกบนเส้นทางสู่ด่านห้วยโก๋นของผม...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น