ก่อนรถไฟขบวนท้องถิ่น 408 วิ่งออกจากสถานีเชียงใหม่... ผมมองผ่านหน้าต่างเห็นคำว่า "ความสุข"
ถามตัวเองว่ามีความสุขจริงเหรอ? นั่งรถไฟชั้น ๓ วิ่งช้าเหมือนเต่า จอดมันไปทุกสถานี (แต่ก่อนเก้าอี้นั่งเป็นไม้นั่งเจ็บตูดด้วยซ้ำ) แอร์ก็ไม่มี! ผมพูดได้ว่า "มีความสุขมาก ๆ" ทุกครั้งที่ได้นั่งรถไฟชั้นสาม ผมได้สัมผัสสายลมที่เอี้ยวตัวผ่านช่องหน้าต่างเข้ามากระทบใบหน้า ได้กลิ่นดินและต้นไม้ใบหญ้าเข้ามาผสมผสานกับกลิ่นสาบคนจนอย่างพวกเรา...
ยิ่งวิ่งช้า...ก็ยิ่งได้ทัศนาวิวสองข้างทางอย่างเต็มตา ภาษาปะกิตพูดว่า "enjoy the scenery" ผมเที่ยวได้ทั้งปีไม่มีเบื่อ
มีร้านอาหารเคลื่อนที่มาให้บริการถึงข้างบน ราคาไม่แพง เลือกดี ๆ ก็อร่อยได้เหมือนกัน
สถานีไหนจอดนานหน่อย ก็ค่อยโผล่หน้าออกมาถ่ายรูป กดชัตเตอร์เพลินเลยกั๊บ...
อ้าว...เผลอแป๊ปเดียว ได้เวลาเตรียมตัวลงแล้วหรือเนี่ย?
ถึงสถานีทาชมภูแย้ว!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น