วัดพู ต้องไปดูให้ได้

เคยไว้ผมยาวตอนไปเที่ยวปราสาทนครวัดที่เขมร เมื่อวันที่ ๒๕ มกราคม ๒๕๕๙  ผมซื้อบัตรผ่านเข้าชม (๑ วัน) ๒๐ ดอลล่าร์...

ปั่นจักรยานจาก "ด้วยรักจำปาสัก" ไปด้วยกันกับอาจารย์หมู (ยังคิดถึงไม่วาย ถ้าไม่ตายคงได้กลับไปเยือน) ตอนไปวัดพูลาวใต้ ค่าบัตรผ่านประตู ๕๐ พันกีบหรือ ๒๐๐ บาท วันนั้น ๒๒ ตุลาคม ๒๕๖๐ อาจารย์หมูแย่งออกสตางค์ให้!

ได้แผ่นพับมาด้วย ๑ ฉบับ เสียดายถ้าจะเก็บใส่กล่องไว้เฉย ๆ อยากนำมาสแกนให้เพื่อน ๆ ได้ดูดังนี้...

วัดพู ต้องไปดูให้ได้ เพื่อน ๆ ต้องหาโอกาสไปเที่ยวนะครับ!

The Final Trip - แค่ลองดูก่อน

วันนี้...ผมลองประกอบตะแกรงท้ายจักรยานและนำกระเป๋าที่มีอยู่มาติดตั้ง

เริ่มรู้สึกว่าเมื่อติดตั้งแล้วมันมิได้เบาหรือคล่องตัวเหมือนครั้งแรกที่ไปมะละกาเมื่อปี ๒๕๖๐ เอาเสียเลย! อาจเป็นเพราะ final trip ครั้งนี้เป็นการเดินทางที่ยาวไกล คงไม่ใช่ไปแค่อาทิตย์สองอาทิตย์แล้วกลับบ้าน!

อย่างไรก็ตาม ผมก็เอาเสื้อผ้าไปมากไม่ได้อยู่แล้ว เท่าที่นำมากองไว้ก็มี เสื้อจิงโจ้ ๓ ตัว กางเกงขาวยาวลูกฟูก (ซื้อมา ๓๐ บาท) ๑ ตัว กางเกงสะดอ ๒ ตัว โสร่งที่ Gigi ให้มาจากพม่า ๑ ผืน ผ้าเช็ดตัว ๑ ผืน ผ้าขนหนูเช็ดหน้า ๑ ผืน เสื้อยืด (ผ้า cotton 100%) ๓ ตัว เสื้อเชิตแขนสั้น (บาง) ๒ ตัว กางเกงว่ายน้ำ ๑ ตัว กางเกงใน ๒ ตัว ผ้าเช็ดหน้า ๒ ผืน...

 

ส่วนเสื้อกันหนาว ผมยังไม่ได้ตัดสินใจว่าจะใช้ตัวสีขาวที่โน้ตตัวเล็กให้มา หรือตัวสีน้ำเงินที่ซื้อมาจากซาปาเวียดนาม เสื้อกันฝนยังไม่ได้ซื้อ...

 

ผมยังไม่ได้นำถุงนอน เต็นท์ และเครื่องใช้อย่างอื่น ๆ มารวม คิดว่ากว่าจะครบจบสิ้นกระบวนการก็คงอีกนาน! 

The Final Trip - เตรียมกล้อง

บริษัท SpaceX ของ Elon_Musk ได้ส่งดาวเทียม Starlink หลายพันดวงขึ้นไปโคจรให้บริการโครงข่ายอินเตอร์เน็ตผ่านดาวเทียม...

ภาพจาก spacex.com

เมื่อต้นปีมีตัวแทนบริษัทอินเทอร์เน็ตมาเสนอขาย package อินเทอร์เน็ตดาวเทียมซึ่งสามารถใช้ได้ทุกแห่งหนบนผืนโลกโดยคิดค่าบริการเดือนละ 100 FB Coin หรือประมาณ ๑,๐๐๐ บาท ผมก็ยังไม่อยากใช้อยู่ดี อยากจะเป็นคน low-tech มากกว่า คือมีเพียง smart phone ราคาถูก อาศัยต่อเชื่อมกับ wifi ตามที่พักหรือ hot spot เท่าที่หาได้ 

ส่วนกล้องถ่ายรูปก็ใช้เจ้า Canon Powershot ที่มีอยู่ มันเป็นเจ้าแห่งความอดทนจริง ๆ ใช้งานมา ๗ ปี กระแทกพื้นหลายครั้งก็ยังดีอยู่...

กล้องตัวนี้ใช้แบตเตอรี่ NB-6L/NB-6LH ชาร์จไฟเต็มแล้วสามารถถ่ายภาพได้ประมาณร้อยกว่าบาน เมื่อ ปี ๖๒ ผมซื้อแบตฯ แทน จากเว็บ Lazada มาก้อนนึง (ราคา ๒๘๙ บาท) ปรากฏว่าใช้ได้ดีครับ!

 
ปีนี้ผมตัดสินใจสั่งมาอีกก้อน ราคา 30 FB coins แพงขึ้นอีกหน่อย สินค้ามาแล้วครับ!  ตกลงแล้วผมมีแบตเตอรี่กล้องทั้งหมด ๓ ก้อนในการเดินทาง คงได้กดชัตเตอร์กันสบายใจ...
 

เพื่อน ๆ เคยประสบปัญหาไปถึงแหล่งท่องเที่ยวที่ประทับใจแล้ว กดชัตเตอร์เก็บภาพได้ไม่กี่บานถ่านก็หมดไม่มีเปลี่ยน หรือบางทีก็การ์ดเต็มมั้ยครับ?  เมื่อ ๑๐ ปีก่อนใช้ Memory Card ขนาด ๑-๒ GB ซึ่งเก็บไฟล์ภาพได้ไม่มาก พอสัญญาณเตือนว่าการ์ดเต็ม ผมก็ต้องลบภาพเก่า ๆ ทิ้งเพื่อให้เก็บภาพต่อให้ได้...

เดินทางครั้งสุดท้ายต้องไปนาน มีแนวโน้มว่าจะถ่ายภาพได้เป็นหมื่น ๆ บาน ผมคิดว่าจะทำอย่างไรให้มีเม็มโมรี่การ์ดที่เก็บไฟล์ภาพได้หลายร้อย GB?  ดูในเว็บ shopee มี micro SD card ขนาด 256 GB ขายในราคา ๓๑๒ บาท

ตระหนักว่าคงไม่ใช่ Samsung ของแท้ แต่ราคามันโดนใจ อยากจะเสี่ยงซื้อมาลองใช้ ผมตัดสินใจสั่งมาแล้วครับ...

การ์ดขนาด 256 GB ใบละ ๓๐๗ บาท ส่งฟรีเร็วรี่มาส่งถึงหน้าบ้าน  ผมรับสินค้าแล้วแกะซองเอาการ์ดออกมาใส่กับกล้องด้วยใจระทึก อยากรู้ว่ามันจะใช้ได้จริงหรือ?

โห...มันสามารถบันทึกภาพเก็บได้เป็นหมื่น ๆ ถ่ายวิดีโอเป็นพัน ๆ นาที กล้องมันบอกได้แค่ 9999 และ 999'99'' ถ้ามีตัวเลขอีกหลัก คงแสดงได้มากกว่านั้น!!

"แชะ" ผมลองกดชัตเตอร์ถ่ายภาพดู มันทำงานได้ปกติ ไม่เชื่องช้าหรือติดขัด เปิดดูภาพที่ถ่ายไว้ได้! ไม่แน่ใจว่าเจ้าการ์ดตัวนี้จะใช้งานได้จริงหรือเปล่า...ผมลองตรวจสอบด้วย File Explorer  "โอครับ!"

เป็นอันว่าหมดห่วง!  วันที่ ๙ พฤศจิกายน ๒๕๖๖ ผมจะออกเดินทางพร้อมกล้องถ่ายรูปดิจิตอลที่มีแบตเตอรี่ ๓ ก้อนและมี memory card 249 GB เป็นที่แน่นอน!

The Final Trip - travelling budget

เหลือเวลาอีกเดือนกว่า ๆ การเดินทางก็จะเริ่มต้นแล้ว ผมนึกถึงเพลงของ Ray Charles ที่ว่า "Hit the road Jack and don't you come back no more."   
 

ภาพจาก wikipedia - thanks!

ก่อน hit the road ผมมีสิ่งที่ต้องทำหลายอย่าง เรื่องหนึ่งคือ "Money Plan" เป็นสิ่งที่ต้องจัดการหลังจากวันที่ ๑๗ กันยายน ๒๕๖๖ ซึ่งเป็นวันครบกำหนดประกันชีวิตกรุงไทยแอกซ่าที่ผมทำไว้ตั้งแต่ปี ๒๕๕๖ จำนวนเงินเอาประกันคือ ๑๖๖,๖๖๗ บาท พอดีผมไม่เสียชีวิต...จะได้รับเงินคืนร้อยละ ๑๘๒ ของจำนวนเงินเอาประกัน

ภาพจาก pixabay.com - thanks!

เช้าวันนี้ (จันทร์ ๑๘)  ผมขี่แมงกะไซค์ไปเช็คที่ธนาคารกรุงไทยสาขาเขลางค์นคร พบว่ามีเงินโอนจากทางบริษัทประกันฯ เข้าบัญชีผมแล้ว วันนี้แหละเป็นวันที่รอคอย มาพร้อมกับเงินที่ใช้เวลารอคอยมา ๑๐ ปี คราวนี้จะได้ใช้มันซะที  เดินทางไม่ว่าครั้งใด ตั้งแต่ไหนแต่ไร...ผมไม่เคยพกเงินสดทีละมาก ๆ (ปกติก็ใช้จ่ายไม่มากอยู่แล้ว) อย่างไปพม่าผมก็แลกเงินดอลล่าร์จาก Super Rich บอกเค้าว่า “ไปพม่าขอแบ้งค์ใหม่”

Travellin' light ไปอินโดนีเซีย ผมก็แลกเงินริงกิตมาเลเซียที่ร้าน "รุ่งทรัพย์การท่องเที่ยว" ถนนเยาวราช

และแลกเงินรูปีอินโดนีเซียที่ "ซุปเปอร์ริชเท็กซัส" 

ไปเที่ยวแต่ละครั้งไม่เคยหมดเงิน... ผมมักจะมีเหลือติดกระเป๋ากลับมาทุกที

ผมจะนำเงินทั้งหมดเข้าบัญชีออมทรัพย์ซึ่งเชื่อมโยงกับบัตรเครดิต ระหว่างการเดินทางก็ไม่ต้องพกเงินสดติดตัวจำนวนมาก ผมสามารถกดเงินแต่ละสกุลจากตู้เอทีเอ็มในต่างประเทศได้เลย!

  Travelling budget ก้อนนี้ หมดแล้วก็หมดเลย หมดทั้งหนทางหรือแม้กระทั่งลมหายใจ!

บ้านเปียงงาม หลวงน้ำทา

เดือนเมษา ๒๕๕๕ ผมไป สปป.ลาว เป็นครั้งแรก ขึ้นรถที่สถานีขนส่งหลวงน้ำทาไปอุดมไชย แล้วต่อรถไปไกลถึงเดียนเบียนฟูและซาปา...

ครั้งต่อไปในหน้าหนาวผมกลับไปหลวงน้ำทาแล้วมุ่งหน้าขึ้นเหนือสู่เมืองสิง

พักในเมืองหลวงน้ำทา ผมได้แผ่นพับจาก tourist office มาฉบับนึง เป็นรายละเอียดการท่องเที่ยวแบบเดินเท้า (trekking) ไปบ้านเปียงงาม....

ระยะทางจากท่าอากาศยานหลวงน้ำทา (1) ไปบ้านเปียงงาม (3) ๓.๒ กิโลเมตรเท่านั้น เพื่อน ๆ ขี่จักรยานไปก็ได้  ผมเองไปถึงแค่บ้านดอนขุ่น (2)...

บ้านเปียงงามเป็นหมู่บ้านไทยดำเล็ก ๆ อย่างที่เห็น...

จำได้ว่าวันนั้นผมปั่นจักรยานไปบ้านตอนมูนแทน...

ถ้าได้ไปหลวงน้ำทาอีกที ผมคงไม่รอรีที่จะไปบ้านเปียงงาม...

The Final Trip - travel with weapons

วันอังคารที่ ๒๐ กันยายน พ.ศ. ๒๕๕๙ ผมเขียนเรื่อง "รู้แล้วว่าตัวอะไร"  ลงในบล็อกท่องโลกใจความว่า...

เมื่อคืนนี้นอนฟังเสียงดมกลิ่น "ฟืดฟาด" และเสียงย่ำเท้ารอบเต็นท์...ผมไม่ได้ลุกขึ้นไปดูว่ามันเป็นตัวอะไร! 

เพื่อน ๆ ที่รักถ้าได้อ่านเรื่องราวเกี่ยวกับสายตาของผม คงจะพอจำได้ว่าผมเป็นคนสายตาสั้นมาก ๆ ชีวิตผมทำอะไรไม่ประสบความสำเร็จไม่ว่าด้านไหน ส่วนหนึ่งก็มาจากเรื่องของสายตา ตอนเรียนหนังสือ ม.ศ. ๓ ที่มงฟอร์ต มองกระดานไม่เห็นก็คิดว่าแค่พอให้จบก็พอ ไปเรียนต่อเทคนิค ทุ่งมหาเมฆ...ตอนอยู่ปี ๔ ก็ยังต้องสวมแว่นตาหนาเตอะ

 พอขึ้นปี ๕ ได้เปลี่ยนไปสวมคอนแทคเลนส์แบบแข็ง...

ตั้งแต่นั้นมา ผมก็ไม่ต้องสวมแว่น เวลาเดินทางต้องพกตลับใส่เลนส์และน้ำยาไปด้วยเสมอ...

ลำบากครับ! เนื่องจากดวงตาคนเราต้องได้รับออกซิเจนอย่างเพียงพอ มิฉะนั้นอาจเกิดอาการตาแดงหรืออักเสบ ผู้สวมคอนแทคเลนส์แบบแข็งเวลานอนก็ต้องถอดออกใส่ตลับแล้วแช่น้ำยา เพื่อน ๆ ลองคิดดูสิครับว่านักเดินทางสายตาสั้นที่สวมคอนแทคจะลำบากแค่ไหน? ไหนจะต้องมีน้ำสะอาดไว้ล้างมือ และมีแว่นตาสำรองเตรียมไว้เวลาไม่สวมคอนแทค ยิ่งคนตาสั้นเกินพันอย่างผม พอถอดคอนแทคออกแล้วอยู่ในความมืด สภาพก็ไม่ต่างจากคนตาบอดคนหนึ่งเท่านั้น!  ด้วยเหตุนี้ผมจึงมิได้ลุกขึ้นดูว่าเสียงฟืดฟาดนั้นมันเป็นตัวอะไรกันแน่?  แต่ก็มิได้รู้สึกกลัวหรือที่ฝรั่งพูดว่า "get cold feet" เพราะผมมั่นใจว่ามันไม่ใช่เสือ หรือสัตว์ร้ายที่จะมาทำอันตราย ความอ่อนเพลียจากการปั่นจักรยานร้อยกว่าโลทำให้ผมหลับเป็นตาย (sleep like a log) จนถึงเช้า...

วันที่ ๓๐ พฤศจิกายน ๒๕๓๐ ฟ้าสางแล้ว...ผมคืบตัวออกจากดักแด้ (ถุงนอน) ขยับไปรูดซิปเต็นท์แล้วโผล่หน้าออกดู ท่ามกลางม่านหมอกบาง ผมเห็นภาพเบลอ ๆ ของวัวตัวใหญ่สามตัวกำลังยืนอยู่ห่าง ๆ มันมองมายังผมอย่างเฉยเมย (ขอนำภาพ animation น่ารักมาประกอบด้วย จริง ๆ แล้วมันเป็นวัวสีดำนะครับ – ขอขอบคุณภาพจาก clipartbest.com)

เนื่องจากไม่มีรูปสถานที่จริงเก็บไว้ ผ่านมาแล้ว ๓ ทศวรรษปัจจุบันนี้เส้นทางที่ผมปั่นจักรยานไปกัวลาลัมเปอร์กลายเป็นทางหลวงอย่างดีหมดแล้ว ผมพยายามค้นหาในอินเทอร์เน็ตเพื่อนำภาพมาประกอบ อยากให้เพื่อน ๆ ได้เห็นภาพแบบเดียวกับเช้าวันที่ผมออกปั่นจากจุดพักแรมในบิดอร์มุ่งหน้าสู่กัวลาลัมเปอร์  ได้จาก YouTube มา ๑ บานครับ ไม่แตกต่างกันเท่าใด ผมจำได้ว่ามีธารน้ำไหลผ่านใต้สะพาน หลังจากเดินลงไปล้างหน้าชำระร่างกาย (1) เก็บข้าวของแล้วผมก็ออกเดินทางต่อ...

แต่งภาพซะหน่อยเพื่อให้เห็นถุงทะเลหนักอึ้ง...อิอิ

บรรยากาศเช่นนี้เลยล่ะ...ผมต้องปั่น ๑๓๗ กิโลเมตรไปพบกับ Milon ที่ซากเครื่องบินเก่าหน้าพิพิธภัณฑ์แห่งชาติกัวลาลัมเปอร์เวลา ๖ โมงเย็น!

สำหรับ Final Trip ในปี ๒๕๖๖ ผมจะปั่นจักรยานผ่านมาเลเซียอีกครั้ง คงต้องพักแรมค้างคืนอยู่ริมทาง คล้ายกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวันที่ ๒๙-๓๐ พฤศจิกายน ๒๕๓๐  แม้ว่าปัจจุบันนี้ประเทศมาเลเซียจะเจริญจนดูผิดหูผิดตา แต่บรรดาป่าใหญ่ริมทางหลวงก็ยังคงมีสภาพที่น่ากลัวและอันตรายไม่น้อย คงไม่มีเสือหรือหมีควาย แต่สัตว์ดุร้ายหรือมีพิษอื่น ๆ รวมทั้งผู้ประสงค์ร้ายก็อาจมีเข้ามาประชิดติดตัวนักปั่นผู้เดินทางมาอย่างโดดเดี่ยวเดียวดาย... ใครจะรู้?

ฉะนั้นแล้วจึงต้องมีอาวุธติดตัวไว้ป้องกันตนเอง ของเหล่านั้นจะต้องสามารถนำผ่านด่านหรือสถานีตำรวจเข้าไปได้ด้วย ผมยังคงใช้วิธีการเดิมในการเดินทางครั้งสุดท้าย คือมีมีดพับพกไปด้วย ๑ เล่ม 

อันนี้พับแล้วเหลือนิดเดียว เก็บไว้ในกระเป๋าคาดเอวได้....

ถ้ามิได้นำขึ้นเครื่อง ก็พออ้างได้ว่าเอาไว้ปอกผลไม้...

ยังไม่พอครับ ต้องมีอาวุธขนาดใหญ่อีกสักอย่าง  ตาเฒ่าเจ้าเล่ห์ก็ใช้ trick เดิมอีกนั่นแหละ 

Tuning hammer หรือที่เรียกว่าค้อนจูน เป็นเสมือนค้อนที่เหมาะมือมาก ๆ พกไปกับอุปกรณ์ตั้งเสียงเปียโน มัดรวมกันแล้วเอายัดไว้ในเป้ได้สบายมาก (ทำให้ดูแล้ว)

ผมคิดว่ากระทิงตัวใหญ่ก็ใช้สู้ได้ แถมเครื่องมือดังกล่าวยังใช้ตั้งสายเปียโนหาเงินในต่างแดนได้ด้วย...