วันพุธที่ 18 พฤศจิกายน พ.ศ. 2558

๗๐๗ ขั้นบันได


ทีแรกผมก็แค่ลองขึ้นไปตามบันไดเหล็ก รองท้งรองเท้าก็มิได้นำมาสวมใส่ คิดว่าขอไปดูก่อนว่าเหนือถ้ำเป็นเช่นไร ยิ่งขึ้นสูง...สองมือยิ่งต้องจับราวบันไดแน่น!  หากพลาดตกลงไปก็หมายถึงเสียชีวิตหรือพิการเป็นแน่แท้...


ในที่สุดก็ทะลุออกจากตัวถ้ำ!  มีบันไดเลาะเขาขึ้นไปอีก...


อ้าว... รองเท้าก็ไม่ได้ใส่ จะกลับลงไปเอาก็มาไกลเกินไปแล้ว!  คิดในใจว่าญาติธรรมที่สันติอโศกก็ยังเดินเท้าเปล่าได้ ดีซะอีกที่นอกจากเป็นการเคารพสถานที่แล้วยังทำให้เหยียบย่ำอย่างมีสติแลระมัดระวังทุกย่างก้าว มีอยู่ครั้งหรือสองครั้งที่คิดจะไม่ไปต่อ แต่ความไม่ยอมแพ้มีพลังมากกว่า... ผมเดินสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ จนถึงศาลาชิมวิว




ไม่รู้ว่าจะต้องไปอีกไกลแค่ไหน...ผมตัดสินใจเดินต่อ!  เห็นป้ายบอกไปถ้ำม่านวิจิตรเป็นระยะ ๆ แต่ก็ยังไม่ถึงสักที...


ยังดีที่มีราวบันไดให้จับ ช่วยโหนตัวขึ้นได้อีกแรงนึง ความพยายามอยู่ที่ไหน...ความสำเร็จอยู่ที่นั่น ในที่สุดผมก็มาถึงถ้ำม่านวิจิตร



ขึ้นบันไดมาแล้ว ๖๔๐ ขั้น...


ทางด้านขวามีทางขึ้นต่อไปอีก ผมรู้ว่าปลายทางอยู่ที่พระเจดีย์สีทอง!


เดินขึ้นมาเรื่อย ๆ หันกลับไปมองก็รู้สึกว่าสูงชันไม่น้อย....


อย่างไรก็ตาม... ชัยชนะก็รออยู่เบื้องหน้าแล้ว!



๗๐๗... ไม่รู้ว่าใครมาเขียนเอาไว้! คงมิได้ใบ้หวย












ขาลงง่ายกว่าก็จริง แต่พลาดล้มได้ง่าย มือต้องยึดราวบันได...บางจุดท่อเหล็กหลุดหายไป เวลาก้าวลงต้องระวังให้ดี!


ไฮไลท์ของการปั่นจักรยานเที่ยววัดในอำเภอท่าม่วงของผมอยู่ตรงนี้แหละ!  ๗๐๗ ขั้นบันไดแห่งความสำเร็จ...

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น