ทีแรกผมก็แค่ลองขึ้นไปตามบันไดเหล็ก รองท้งรองเท้าก็มิได้นำมาสวมใส่ คิดว่าขอไปดูก่อนว่าเหนือถ้ำเป็นเช่นไร ยิ่งขึ้นสูง...สองมือยิ่งต้องจับราวบันไดแน่น! หากพลาดตกลงไปก็หมายถึงเสียชีวิตหรือพิการเป็นแน่แท้...
ในที่สุดก็ทะลุออกจากตัวถ้ำ! มีบันไดเลาะเขาขึ้นไปอีก...
อ้าว... รองเท้าก็ไม่ได้ใส่ จะกลับลงไปเอาก็มาไกลเกินไปแล้ว! คิดในใจว่าญาติธรรมที่สันติอโศกก็ยังเดินเท้าเปล่าได้ ดีซะอีกที่นอกจากเป็นการเคารพสถานที่แล้วยังทำให้เหยียบย่ำอย่างมีสติแลระมัดระวังทุกย่างก้าว มีอยู่ครั้งหรือสองครั้งที่คิดจะไม่ไปต่อ แต่ความไม่ยอมแพ้มีพลังมากกว่า... ผมเดินสูงขึ้นไปเรื่อย ๆ จนถึงศาลาชิมวิว
ไม่รู้ว่าจะต้องไปอีกไกลแค่ไหน...ผมตัดสินใจเดินต่อ! เห็นป้ายบอกไปถ้ำม่านวิจิตรเป็นระยะ ๆ แต่ก็ยังไม่ถึงสักที...
ยังดีที่มีราวบันไดให้จับ ช่วยโหนตัวขึ้นได้อีกแรงนึง ความพยายามอยู่ที่ไหน...ความสำเร็จอยู่ที่นั่น ในที่สุดผมก็มาถึงถ้ำม่านวิจิตร
ขึ้นบันไดมาแล้ว ๖๔๐ ขั้น...
ทางด้านขวามีทางขึ้นต่อไปอีก ผมรู้ว่าปลายทางอยู่ที่พระเจดีย์สีทอง!
เดินขึ้นมาเรื่อย ๆ หันกลับไปมองก็รู้สึกว่าสูงชันไม่น้อย....
อย่างไรก็ตาม... ชัยชนะก็รออยู่เบื้องหน้าแล้ว!
๗๐๗... ไม่รู้ว่าใครมาเขียนเอาไว้! คงมิได้ใบ้หวย
ขาลงง่ายกว่าก็จริง แต่พลาดล้มได้ง่าย มือต้องยึดราวบันได...บางจุดท่อเหล็กหลุดหายไป เวลาก้าวลงต้องระวังให้ดี!
ไฮไลท์ของการปั่นจักรยานเที่ยววัดในอำเภอท่าม่วงของผมอยู่ตรงนี้แหละ! ๗๐๗ ขั้นบันไดแห่งความสำเร็จ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น