ถามว่าที่สนามบินกัวลานามู นอกจากตาแก่จากเมืองรถม้าแล้วยังมีคนอื่นที่ไปนั่งรอสิบกว่าชั่วโมงเพื่อขึ้นเครื่องอีกหรือไม่?
ไม่เหมือนสถานีรถไฟส่วนใหญ่ที่ไล่ให้ผมออกไปนอนข้างถนน เหมือนในแฟรงค์เฟิร์ตหรือที่หัวลำโพงบ้านเรา แต่ยังมีที่ให้ผมนั่งหลับรอได้ทั้งคืน อย่างเช่นที่เวนิส...หรือมัณฑะเลย์ ซึ่งทุกแห่งผมจะมีเพื่อนร่วมชะตากรรมอยู่ด้วยเสมอ ไม่เคยโดดเดี่ยว ที่นี่ก็เช่นกัน!
สนามบินนานาชาติเปิดตลอด ๒๔ ชั่วโมง เค้าไม่มาไล่ให้เราต้องออกไปนอนรอข้างนอกหรอก!
มีห้องน้ำ (Kamar Kecil) ซะอย่าง...กลัวอะไร!
ทั้งล้างหน้าแปรงฟัน สามารถเรียกความสดชื่นให้กลับคืนมาได้ทุกเวลา...
สำหรับชายคนหนึ่งซึ่งนั่งรอมาตั้งแต่ ๕ โมงเย็นถึง ๕ โมงเช้า มันช่างเป็นเรื่องปกติธรรมดาเสียเหลือเกิน...
พอเคาน์เตอร์ของ AirAsia เปิด ผมแบกเป้ไปเช็คอิน...
หลังจากผ่าน ตม. และจุดตรวจสัมภาระ ผมได้ย้ายก้นไปนั่งรอที่หน้า gate 2
ท้ายสุดก็ได้ขึ้นไปนั่งอยู่บนนกยักษ์พร้อมที่จะออกบินไปยังเกาะปีนัง...
ลาก่อน...กัวลานามู!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น