บทเรียนในอดีต...

วันก่อนผมได้พูดถึง Bukit Lawang ว่าไปที่ไหนก็พบแต่คนดีมีน้ำใจ ไม่ปรากฏสายตาแห่งความเกลียดชังให้เห็น ซึ่งนับว่าหาได้ยากในยุคของความขัดแย้งและการแสวงหาผลประโยชน์ส่วนตน คำถามมีว่า "ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น?" 

ผมคิดว่าพอจะมีคำตอบซึ่งน่าจะเชื่อมโยงได้กับเหตุการณ์วันที่ ๒ พฤศจิกายน ๒๕๔๖ เมื่อน้ำป่าไหลบ่าลงมาจากภูเขาเข้าท่วมหมู่บ้าน Bukit Lawang  ด้วยระดับน้ำสูง ๒๐ เมตรซึ่งกวาดทำลายทุกอย่างที่ขวางหน้า เป็นผลมาจากการตัดไม้ทำลายป่าอย่างผิดกฎหมายนั่นเอง  อุทกภัยครั้งนั้นได้นำมาซึ่งความพินาศย่อยยับแก่อุตสาหกรรมท่องเที่ยว บ้านเรือนประมาณ ๔๐๐ หลัง, สุเหร่า ๓ แห่ง, สะพาน ๘ แห่ง,  ตู้และแผงจำหน่ายอาหาร ๒๘๐ แห่ง, โรงแรมและเกสต์เฮ้าส์ ๓๕ แห่ง มีประชาชน ๒๓๙ คน (๕ คนเป็นนักท่องเที่ยว) ต้องเสียชีวิต ชาวบ้าน ๑,๔๐๐ คนได้กลายเป็นผู้ไร้ที่อยู่

หลังจากนั้นอีก ๘ เดือน Bukit Lawang ก็กลับมาเปิดตัวอีกครั้งเมื่อเดือนกรกฎาคม ๒๕๔๗ แต่ความเจ็บปวดจากการสูญเสียบ้านเรือนและเพื่อนพ้องน้องพี่ยังคงตามมาหลอกหลอน ชาวบ้านผู้เผชิญกับภาวะว่างงานและไร้ที่อยู่ยังคงต้องใช้เวลาอีกนานสำหรับการฟื้นฟูและสร้างเมืองขึ้นใหม่ ด้วยงบประมาณและการช่วยเหลือจากรัฐที่จำกัดจำเขี่ย อย่างไรก็ตามชาว Bukit Lawang ผู้มีชีวิตรอดก็ยังคงสร้างหมู่บ้านและเริ่มธุรกิจขึ้นใหม่อีกครั้ง  โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือบรรดาคนรุ่นใหม่ ซึ่งหวังว่าจะสร้างบ้านสร้างเมืองให้ดีกว่าเก่า ด้วยตระหนักในความสำคัญของการอนุรักษ์และพิทักษ์สิ่งแวดล้อม  สิ่งหนึ่งที่จะช่วยสนับสนุนเจตนารมณ์ของเขาคือ "การท่องเที่ยว" อันนำมาซึ่งรายได้เพื่อสร้างอนาคตอันสดใสให้กับชาว Bukit Lawang ต่อไป... (ขอบคุณข้อมูลจาก wikitravel.org)

ผมคิดว่าชาวบ้านคงตระหนักดีว่าการท่องเที่ยวจะนำมาซึ่งรายได้อย่างต่อเนื่องให้กับหมู่บ้าน...

จึงไม่มีใครรังเกียจนักท่องเที่ยว ไม่ว่าเขาผู้นั้นจะสวมกางเกงสะดอ...หรือกางเกงยีนส์ราคาแพง!

เมืองไทยยังไม่เคยได้รับบทเรียนเช่นนั้น!  ทุกวันนี้ใครมือยาวถึงสาวได้สาวเอา!