“โสร่ง” ที่ผมใช้นุ่งอยู่ที่บ้านพักของพี่อาลีในกรุงธากา ประเทศบังกลาเทศ เมื่อ ๓๐ ปีก่อน ผมซื้อมาจากร้านในตลาด Bogyoke หรือที่เรียกกันว่าตลาดสก๊อต เมืองย่างกุ้ง คนพม่าเรียกโสร่งว่า “โลงจี (longyi)”
Travellin’ light ไปพม่าคราวนี้ ผมต้องใช้เป้ขนาดเล็กใส่เสื้อผ้าไป (น้ำหนักรวมแล้วต้องไม่เกิน ๗ กิโลกรัม) ดังนั้น “โลงจี” ที่ตั้งใจจะนำไปด้วยคงช่วยได้มาก เพราะเบาแถมยังซักง่าย…แห้งเร็ว ผมจำได้ว่าในคืนวันที่ผมนั่งเรือจากมัณฑะเลย์ไปขึ้นฝั่งที่ Pakokku “San Win” เพื่อนชาวพม่า เป็นคนสอนให้ผมนุ่งโลงจี จะออกคอนเสิร์ทยังต้องมี rehearsal วันนี้ผมขอซ้อมนุ่งโสร่งหน่อย เผื่อใส่แล้ว…ขึ้นรถลงเรือจะได้ไม่หลุดให้เป็นที่อับอายขายหน้า!
แล้วลมจะเย็นมั้ยเนี่ย…อิอิ!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น