คุณนวพล อุ่ยอุทัย ผู้ใจดี

วันที่ ๒๙ ธันวาคม ๒๕๕๖ ผมเดินทางจากเวียงภูคา สปป. ลาว กลับเมืองไทย กว่าจะได้เข้าเมืองเชียงของก็ค่ำแล้ว!  นักเดินทางผู้เหนื่อยล้าจากการ “ฝ่าลมหนาวแอ่วลาวเหนือ”  บอกตัวเองว่าคืนนี้ขอนอนพักที่ “บ้านฝ้ายเกสต์เฮ้าส์” ให้เต็มอิ่มเสียหน่อย…

 

พอผมลงจากรถตุ๊ก ๆ ที่หน้าบ้านฝ้ายเกสต์เฮ้าส์  เจ้าของซึ่งผมเรียกว่า “ท่าน ผอ.” ก็รีบตรงเข้ามาบอกว่า “ลุง…บ่มีห้องว่างแล้ว”  ช่วงวันหยุดสิ้นปี นักท่องเที่ยวล้นมาจากตัวเมืองเชียงราย ทำให้ที่พักในเชียงของเต็มหมด ด้วยความเป็นห่วง ท่าน ผอ. บอกให้ตุ๊ก ๆ พาผมไปส่งที่โรงแรมแห่งหนึ่งซึ่งอาจจะพอมีที่ให้ได้พักพิง แต่ผมบอกว่าไม่เป็นไร ขอเดินหาเองดีกว่า…

ค่ำแล้วนะตอนนั้น ผมแบกเป้ไปตามถนนหนทางที่คุ้นเคย ก้าวเดินแข่งกับเวลามองหาที่พัก สวนทางกับผู้คนขวักไขว่ทั้งนักท่องเที่ยวไทยและฝรั่ง  ลองแวะเข้าไปถาม ๒-๓ ที่ คำตอบคือ “เต็ม”  โห…คืนนี้จะไม่มีที่ให้ผมซุกหัวนอนเลยหรือเนี่ย?  

เดินจนสุดถนนเลียบโขงแล้วกลับสู่ถนนสายหลัก…ผมย้อนขึ้นไปจนถึงโรงแรม “เชียงของกรีนอินน์เรสซิเดนท์” ซึ่งอยู่ทางด้านขวามือ ใกล้ ๆ กับ 7-11

ภาพจากอินเทอร์เน็ต - ขอขอบคุณ

จำได้ว่าเคยมาเช่าใช้อินเทอร์เน็ต ผมเดินเข้าไปติดต่อขอพักทันที  เต็มอีกแล้ว!  คำตอบจากผู้จัดการหนุ่มทำให้ผิดหวัง แต่ก็ยังรู้สึกดีเมื่อเค้าแนะให้ผมลองเดินไปถามที่ hostel ในซอยตรงข้ามดู ที่นั่นพวกฝรั่ง backpacker นิยมไปพักกัน   ผมกล่าวขอบคุณแล้วเดินแบกเป้ข้ามถนนทันที  เจอที่พักอยู่ข้างใน ฝรั่งเยอะจริง ๆ ด้วย สอบถามดูแล้ว ก็ต้องพบกับความผิดหวังอีกครั้ง!  No Vacancy!!

ผมเดินกลับออกมา ชายผู้เป็นเจ้าของ Green Inn กำลังสาละวนอยู่กับแขกที่มาพัก ถึงกระนั้นก็ยังมีแก่ใจถามไถ่ พอผมบอกว่าเต็มหมดและทำท่าจะเดินจากมา เขาก็บอกว่าให้รอก่อน ยกโทรศัพท์มือถือขึ้นติดต่อถึงใครคนหนึ่ง เจรจากันแล้วหันมาบอกผมว่าโรงแรมของเพื่อนมีห้องว่างเหลืออยู่ ๑ ห้อง ฝรั่งเพิ่งออกไป ราคาคืนละ ๒๐๐ บาท ห้องน้าอยู่ข้างนอก ได้ยินเแล้วผมดีใจมาก ตกลงใจพักทันที!

จองไว้แล้ว ผมถามว่าโรงแรมอยู่ที่ไหน? จะได้เดินไป  คำตอบจากชายใจดี คือ เดี๋ยวจะพาไปส่ง  โห..ทำไมช่างใจดีเช่นนั้น!! ผู้จัดการโรงแรมชื่อดังกลางเมืองเชียงของสั่งงานจนแล้วเสร็จ จากนั้นก็คว้าจักรยานยนต์คันเล็ก ๆ ที่จอดอยู่ข้างโรงแรม ติดเครื่องแล้วให้ผมนั่งซ้อนท้าย ขี่ลงถนนเลียบโขง ไปตามเส้นทางที่ได้แสดงไว้ด้วยเส้นเหลือง  สุดถนนแล้วเลี้ยวขึ้นเนินไปหยุดอยู่หน้าโรงแรมแห่งหนึ่ง… 

ผมเห็นป้ายบอกว่าเป็น “บ้านริมตลิ่งเกสต์เฮ้าส์”  มาส่งผมถึงที่แล้ว ชายผู้เปี่ยมด้วยน้ำใจก็ยังพยายามเรียก “คุณวัลย์” เจ้าของเกสต์เฮ้าส์ให้อีก…

หมดห่วงแล้ว สามารถจัดการเองได้ ผมยกมือไหว้ผู้ที่ช่วยเหลือด้วยความซาบซึ้ง!  ก่อนจะจากไป…ชายผู้ซึ่งผมทราบชื่อภายหลังว่า “นวพล อุ่ยอุทัย” บอกว่ารู้สึกเห็นใจทุกครั้งที่เจอนักท่องเที่ยวซึ่งหาที่พักไม่ได้!  จริงด้วย…หากไม่ได้รับความช่วยเหลือจากคุณนวพล คืนอันหนาวเหน็บและเมื่อยล้าวันนี้ คงจะเป็นฝันร้ายของผมอย่างแน่นอน!

ผมต้องขอขอบพระคุณคุณนวพล อดีตนายกเทศมนตรีตำบลเวียงเชียงของ (๔ กุมภาพันธ์ ๒๕๔๗ – ๑๕ มีนาคม ๒๕๕๕) ไว้ ณ ที่นี้อีกครั้ง…