ผมเดินดูพวกกำแพงเมือง ซุ้มประตู ต้นไม้ และตัวอาคารเก่า ทำให้คิดถึงภาพวาดสีน้ำหรือภาพลายเส้น คิดว่าผู้ที่ถนัดทางจิตรกรรมคงจะชอบถ้าได้มาเห็น...
ถ้าไม่มีนักเลงโตอย่างอเมริกามาทิ้งระเบิดปราบเวียดกงในช่วงสงครามเวียดนาม บริเวณที่เห็นโล่งเตียนเบื้องหน้าอาจมีอะไรให้ได้ดูมากกว่านี้...
ช่วงเดินต่อจากพระราชวัง Dien Tho ผมต้องเร่งเท้าก้าวตาม ขอแค่กดชัตเตอร์เก็บภาพมาฝากก็พอนะ...
ภาพประวัติศาสตร์เรียกได้ทั้งน้ำตาแห่งความขมขื่น แลรอยยิ้มด้วยความภาคภูมิใจ...
ไปถึงโรงละครแต่ไม่ได้เข้าไปดูหรอก...
ถึงทางออกแล้ว ไกด์บอกให้ลูกทัวร์เดินไปขึ้นรถกันเอง...
ช่วงกลับไปที่รถ อย่าเผลอเดินพลัดหลงนะครับ...เกาะกลุ่มกันให้ดี!
