สถานการณ์ Covid-19 ทำให้มาตรการ Social distancing ต้องถูกนำมาใช้! ติดตามเรื่องภัยพิบัติมานานพอสมควร...เชื่อว่ามันจะต้องร้ายแรงยิ่งกว่านี้!
เก็บตัวอยู่กับบ้าน เป็นคนเดียวในสามคนแก่ที่ต้องออกหาอาหารและของใช้จำเป็น... ผมคิดว่าคืนวันที่ ๓๐ ธันวาคม ๒๕๖๒ ที่ได้ไปตั้งเต็นท์นอนอยู่ข้างศูนย์บริการนักท่องเที่ยว อุทยานแห่งชาติแม่ปิง เป็นช่วงที่ชีวิตมีอิสระ ปราศจากการจองจำด้วยโซ่ตรวนแห่งภาระเสียจริง...
ปั่นจักรยานไปถึงที่ทำการอุทยานแห่งชาติแม่ปิงก่อน ๖ โมงเย็น...ผมจอดรถติดต่อเจ้าหน้าที่ประจำป้อมตรงทางเข้า (1) ได้รับการต้อนรับเป็นอย่างดีครับ ขอตั้งเต็นท์นอน ๑ คืน เค้าคิดค่าเช่าพื้นที่เพียง ๓๐ บาท (หรือ ๒๐ บาท...จำไม่ได้แย้ว อิอิ) บอกให้ผมขี่รถเข้าไปที่สนามหญ้า (4) ข้างอาคารศูนย์บริการนักท่องเที่ยว (3) แล้วเลือกที่ตั้งเต็นท์ได้เลย มีห้องอาบน้ำและห้องสุขาอยู่ใกล้ ๆ (2)
เดินทางมา ๒ วันเต็ม แบตฯ กล้องถ่ายรูปหมดแล้ว ก็เลยไม่มีภาพมาฝากให้เพื่อน ๆ สิ่งแรกที่ต้องทำคือเดินไปขอชาร์จแบตฯ ที่สำนักงาน...
เต็นท์ที่ผมใช้เป็นเต็นท์ยี่ห้อ Naturehike แบบนอนคนเดียวซึ่งแอบซื้อไว้นานแล้ว (ตั้งใจว่าจะใช้กับ final trip) ปัญหาคือยังไม่เคยได้ลองใช้ ผมดันต้องมาหาวิธีตั้งเต็นท์แข่งกับเวลาและความมืดซะที่นี่!..
ก็ต้องลองผิดลองถูก หัวหน้าอุทยานเดินเข้ามาคุยด้วย ท่านบอกว่าน่าไปตั้งใกล้ ๆ เสาไฟจะได้สว่างหน่อย บอกด้วยว่าถ้ามีปัญหาตั้งเต็นท์ไม่ได้ก็ให้คนมาช่วย ผมบอกว่าไม่เป็นไร ตรงนี้ก็ได้ มีไฟฉายมาด้วย (แต่ไม่ได้บอกว่ายังตั้งเต็นท์ไม่เป็น อิอิ) ก่อนจากไปท่านหัวหน้าชวนให้ไปร่วมกิจกรรมสวดมนต์ข้ามคืนที่สำนักงานในคืนนี้ พอตั้งเต็นท์ได้สำเร็จก็ได้ยินเสียงเริ่มพิธี...ผมรีบโยนสัมภาระทุกอย่างเข้าในเต็นท์แล้วเดินไปร่วมงานทันที สวดมนต์เสร็จก็ถึงวาระที่ท่านหัวหน้าฯ ต้องอวยพรปีใหม่ให้เจ้าหน้าที่กองอุทยานกรมป่าไม้ ท่านมองมาแล้วเรียกผมว่าผู้อาวุโส ผมมองไปรอบ ๆ เชื่อได้ว่าเป็น สว. คนเดียวในที่นี้...
นอนซุกตัวอยู่ในถุงนอน ผมได้ยินเสียงน้ำค้างตกกระทบผืนผ้าคลุมเต็นท์เป็นระยะ ๆ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น