หกโมงเย็น...เทวดาเมืองปาเซมัสเริ่มปรับลดแสงสว่างบนท้องฟ้า!
รถด่วน Rakyat Timuran 27 เป็นขบวนรถไฟที่บริการรับส่งผู้โดยสารจากเหนือลงใต้ (Tumpat - Johor Bahru) ตามเส้นทางฝั่งทะเลด้านตะวันออก (East Coast Line) ซึ่งบางครั้งเรียกว่า "Jungle Railway" หัวใจผมเต้นแรงขึ้น บอกตัวเองว่าอีกไม่นานรถไฟขบวนที่รอก็จะเข้าเทียบชานชาลา มองออกไปไกลสุดทางรางรถไฟ หวังว่าไม่ช้าคงได้เห็นหัวรถจักรโผล่ออกมา!
มีตั๋วอยู่ในมือแล้ว ก็ยังไม่รู้นะว่าเจ้ารถไฟขบวนนี้จะเป็นเช่นไร ผมค้นดูข้อมูลภายหลังทราบว่าในขบวนรถไฟมีตู้อยู่ ๓ ประเภทคือ Superior Night (ADNS), Premier Class (AFC) และ Superior Class (ASC)
 |
| KTM Rakyat Timuran Express Train - ภาพจากอินเทอร์เน็ต |
ไปยืนรออยู่ตรงกับตำแหน่งตู้ที่บอกไว้บนตั๋ว รถไฟมาตรงเวลา พอจอดสนิท ผมก็ต่อคิวหิ้วจักรยานและสัมภาระขึ้นรถ รู้สึกตกใจไม่น้อยเมื่อเห็นว่าข้างบนเป็นตู้นอนติดแอร์เย็นเฉียบ หรือว่าเราจะขึ้นรถผิด? ผมหันไปถามผู้โดยสารชาวมาเลย์ ขอให้เค้าช่วยดูตั๋วอีกทีว่าใช่ขบวนนี้หรือเปล่า? ขบวนนี้แหละ...ตู้นี้ด้วย!
ยังไม่ทันตั้งตัวดี รถไฟก็เคลื่อนตัวออกจากสถานี แทบไม่เชื่อสายตาตัวเองว่าจะได้โดยสารรถไฟตู้นอนชั้นนี้ไป Gemas! เดินไปยังที่นอนตามหมายเลขบนตั๋วซึ่งอยู่ชั้นบน...ผมเอาเป้ขึ้นวางไว้!
ว้าว... แทนที่จะได้นั่งชั้นสาม ผมกลับมาได้นอนบนนี้ ทำไมรถไฟมาเลเซียถึงได้ถูกจังเลย?
ถ้าเป็นรถนอนของ รฟท. กรุงเทพ-เชียงใหม่ค่าโดยสารก็ตก ๕-๖๐๐ บาท!
ผมปีนบันไดขึ้นไปนอนอยู่ข้างบน รูดม่านปิด แล้วนอนอมยิ้ม ฝันถึง FB Trip ครั้งนี้! ไม่นานนักก็มีนายตรวจเดินมาถามว่าจักรยานใคร ผมเปิดม่านโผล่หน้าไปเห็นนายตรวจแต่งตัวเต็มยศ เค้าถามว่ายูไม่ได้แจ้งว่ามีจักรยานมาด้วยหรือ? ผมฝืนยิ้มแล้วบอกว่าต้องขอโทษด้วย ไม่รู้จริง ๆ คิดว่าจักรยานพับขึ้นรถไฟไม่ต้องเสียตังค์เหมือนที่เมืองไทย ผมยินดีจ่ายเพิ่มนะ...เท่าไหร่ก็ขอให้บอก เจ้าหน้าที่แค่ตรวจตั๋ว จดหมายเลขที่นอนแล้วให้ผมรอ บอกว่าต้องไปสอบถามหัวหน้าก่อน คิดว่าน่าจะประมาณ ๑๐ ริงกิต
นายตรวจจากไปแล้วผมก็ปิดม่าน นอนมือก่ายหน้าผากคิดว่ามันจะเหมือนเมืองไทยหรือเปล่าน้า? เคยเห็นเจ้าหน้าที่ รฟท. ช่วยฝรั่งยกจักรยานเสือภูเขาขึ้นรถแล้วรับเงินสดไปคันละ ๑๐๐ โดยไม่มีใบเสร็จให้ แบบเดียวกับที่เก็บตังค์จากคุณป้าผู้อุ้มหมาขึ้นรถมาด้วยแล้วจากไป ผมไม่แน่ใจว่าเงินพวกนั้นจะเข้าองค์กรหรือเปล่า? (หากเข้าใจผิดก็ต้องขออภัย) บนรถไฟมาเลเซียขบวนนี้ก็เช่นกัน คิดอยู่เหมือนกันว่าบางทีนายตรวจอาจจะแกล้งหายไปสักพักแล้วค่อยกลับมาเรียกเก็บตังค์...ผมเตรียมแบ้งค์ ๑๐ ริงกิตใบใหม่เอี่ยมไว้รอ
นานกว่าครึ่งชั่วโมง เจ้าพนักงานรถไฟอาวุโส (แต่งตัวเต็มยศอีกเช่นกัน) ก็มายกจักรยานขึ้นตรวจสอบน้ำหนักแล้วออกใบกำกับให้ โดยเรียกเก็บค่าระวาง ๑๐ ริงกิต บอกด้วยว่าถ้าใครถามก็ให้แสดงใบเสร็จให้ดู ! ชื่นชมในการปฏิบัติหน้าที่อย่างสุจริตของเจ้าหน้าที่รถไฟมาเลเซีย...ผมรู้สึกพอใจมาก คิดว่าการเดินทางด้วยจักรยานพับ (FB Trip) ในประเทศนี้ ถ้าถูกเก็บค่าระวางรถจักรยานพับไม่แพงอย่างนี้ ก็น่าจะเป็นทางเลือกที่ดีสำหรับนักท่องโลกกระเป๋าแฟบอย่างผม! ตาแก่เมืองรถม้านอนหลับสบายทั้งคืน รู้สึกหนาวเย็นจนต้องดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัว...
เนื่องจากไม่ได้ไปลงปลายทางที่โจโฮร์บะฮ์รู (Johor Bahru) ผมต้องตื่นตั้งแต่ตี ๔ กว่า...
ลงไปเข้าห้องน้ำ แค่ empty my bladder และล้างหน้าแปรงฟัน...
เรียบร้อยแล้วก็พาเจ้า Banian มานั่งรออยู่ตรงประตู...
มองออกไปข้างนอก ยังมืดอยู่เลยครับ!
