วันพุธที่ 6 มกราคม พ.ศ. 2559

Old Quarter เมื่อฝนหลั่ง

กลับมาอยู่ฮานอย...ผมมีเวลาให้กับเมืองหลวงของประเทศเวียดนามถึง ๔ วันเต็ม!  ทริป "Travellin' light ไปเวียดนาม" ครั้งนี้ใช้เวลา ๒ สัปดาห์ ตอนมาถึงวันแรกโชคดีที่ Central Backpackers Hostel เหลือเตียงว่างให้ได้ซุกหัวนอนก่อน ๑ คืน ผมต้องเปลี่ยนแผนการเดินทางด้วยการนั่งรถไปเที่ยวเมืองเว้และฮอยอันโดยใช้เวลาทั้งที่นอนใน hostel และบน sleeping bus รวมทั้งสิ้น ๙ คืน การกลับมานอนอยู่ในฮานอยอีก ๔ คืนจึงเป็นช่วงที่ผมใช้เวลาท่องเที่ยวแบบสบาย ๆ ก่อนขึ้นเครื่องกลับเมืองไทย...


ผมเป็นคนที่ค่อนข้างแตกต่างกับนักท่องเที่ยวทั่วไปก็ว่าได้  ที่ไหนมีคนเยอะหรือเป็นสถานที่ท่องเที่ยวมีชื่อเสียง...ผมกลับไม่อยากไป ใช่ว่าจะกลัวสิ้นเปลือง  ตระหนักดีว่าเมื่อตั้งใจมาเที่ยวแล้วก็ต้องจ่าย อย่างเช่น การซื้อทัวร์ไปเที่ยวพระราชวังและสุสานในเมืองเว้ ไปปราสาทหมี่เซินในฮอยอัน หรือการเข้าชมพิพิธภัณฑ์ เป็นต้น แต่ช่วงที่กลับมาอยู่ฮานอย ผมมิได้สนใจจะซื้อทัวร์ไป "ฮาลองเบย์" เหมือนกับคนอื่น ๆ  คิดว่าไม่น่าอายอะไร ถ้าหากมีคนถามถึงอ่าวฮาลองซึ่งได้รับการขึ้นทะเบียนเป็นมรดกโลกแล้วบอกว่าไม่ได้ไป!


มาเวียดนามผมอยากเห็นชีวิตของผู้คน อยากเห็นตลาด สถานีรถไฟ ถนนหนทาง วัดวาอาราม ฯลฯ มากกว่าชายหาดหรือท้องทะเลงดงาม ในเมืองที่มีบ้านเรือนและผู้คนมากมายอย่างในฮานอย แค่เดินไปเรื่อย ๆ ผมก็ได้เห็นภาพชีวิตที่ไม่ต้องจัดฉากหรือปิดบังสภาพที่แท้จริงอย่างคุ้มค่าแล้ว...


ทุกมุมมองมีสีสันให้ได้เห็นเป็นประสบการณ์...


จากทะเลสาบฮว่านเกี๋ยม (Hoan Kiem Lake) หรือทะเลสาบคืนดาบ (1) ผมได้แต่เดินไปเรื่อย ๆ ตั้งใจว่าจะไปสำรวจท่ารถเมล์ (4) สำหรับเดินทางไปสนามบินไว้ล่วงหน้า แล้วก็อยากแวะไปดูสถานีรถไฟ (2) ตลาดเก่า (3) ด้วย...


ย่านนี้เป็นย่านเมืองเก่า หรือที่รู้จักกันดีว่า "Hanoi Old Quarter" ถ้าเป็นกรุงเทพฯ ก็เหมือนเยาวราช...ไม่ใช่สีลม


มีหนูนอนตายอยู่บนทางเท้าเหมือนในโกตาบารู มาเลเซียเลย!




เดินเที่ยวสบาย ๆ ครับ...










เคยอ่านพบว่ามีนักท่องเที่ยวไทยบางคนถูกแท็กซี่โกง เมื่อว่าจ้างให้มาส่งที่ old quarter  สำหรับผมแล้วไม่เคยเจอเพราะอาศัยเดินลูกเดียว เช่นเดียวกับ นักแบกเป้ฝรั่งส่วนใหญ่...


ผมย่ำต๊อกอยู่ได้ไม่นาน... ฝนก็เทลงมาเหมือนฟ้ารั่ว!



ต้องยืนหลบฝนอยู่หน้าร้านที่มีชายคายื่นออกมา หญิงเจ้าของร้านวัยกลางคนใจดีนำเก้าอี้พลาสติกตัวเตี้ยมาให้นั่งรอฝนหยุด ผมกดชัตเตอร์บันทึกภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้าอย่างมีความสุข จะมีอะไรดีกว่าการได้เห็นสภาพชีวิตที่แท้จริงของชาวเมืองฮานอย...



เมื่อเทวดาเห็นว่าพอ... ก็ปิดสวิชหยุดปล่อยน้ำฝน!


บนถนนที่ชุ่มชื้น ผู้คนออกสัญจรกันต่อไป...



"กาม เอิน" ผมขอบคุณเจ้าของเก้าอี้ แล้วออกก้าวเดิน...

ไม่มีความคิดเห็น:

แสดงความคิดเห็น