๖.๕๐ น. ถึงสถานีซาจี (Sa-Gyi)...
หนุ่มที่อยู่ข้างหน้ายังคงหลับต่อ...
๗.๐๘ น. ถึงสถานีชัทเดน มีแม่ค้าขึ้นมาเดินขายอาหารบนรถไฟเหมือนบ้านเรา (แต่เก่งกว่าตรงที่เทินของบนหัวได้)...
๗.๓๐ น. ถึงสถานี Zan Chang
๗. ๔๕ น. ผมเดินไปเบาที่ห้องสุขา ถ้าไม่ถ่ายภาพส้วมบนรถไฟพม่ามาให้ดู ก็คงไม่ใช่ exploring the world ตามสไตล์ลุงน้ำชา หุหุ ยังคงใช้วิธีทิ้งระเบิดลงสู่รางเหมือนรถไฟบ้านเรา...
๗.๔๖ น. ถึงสถานี Ko Taung Do...
มีพนักงานมาตรวจตั๋วอีกครั้ง ผมถามว่าถึง Naba กี่โมง? คำตอบคือ ๑๑ โมง...
ผมซื้อฟักทองทอดจากแม่ค้าที่มาขายให้ที่หน้าต่าง ๒๐๐ จ๊าด (๗ บาท) ได้มา ๔ ชิ้น กินเป็นอาหารเช้าเพื่อจะได้กินยา...
๘.๔๐ น. ซื้อน้ำเย็น ๑ ขวด ๕๐๐ จ๊าด (๑๘ บาท)...
๙.๑๔ น. ถึงสถานี Wantho...
๙.๔๑ น. ถึงสถานี Gya Daung...
ถึง Kawlin สถานีใหญ่ที่จอดนาน มีผู้โดยสารขึ้นลงหลายคน...
รถไฟออกวิ่งต่อ ความตื่นเต้นเริ่มเข้าเกาะกุมหัวใจผม เพราะป้ายชื่อสถานีส่วนใหญ่ไม่มีภาษาอังกฤษ แล้วจะรู้ได้อย่างไร? ไม่มีใครพูดภาษาอังกฤษซะด้วย! ชายที่นั่งอยู่ข้างหน้าก็ช่วยอะไรไม่ได้! ทุกครั้งที่รถเข้าเทียบชานชาลา...ผมจะต้องชะโงกหน้ามองหาป้ายชื่อสถานี ดูว่าใช่นาบะหรือเปล่า?
ความรู้สึกเหมือนกับตอนนั่งเรือจากมัณฑะเลย์แล้วต้องขึ้นท่าที่ Pakokku แต่วันนี้ดีกว่าเพราะเป็นตอนกลางวัน!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น