๒๘ ธันวาคม ๒๕๖๒... ผมขี่จักรยานจากวัดดอยกาศ กลับออกมายังทางหลวง ลพ. 2005 เพื่อมุ่งหน้าไปอำเภอป่าซางอันเป็นจุดหมายที่ยังอยู่อีกไกล!
เวลา ๑๒.๑๘ น. ผมหยุดตรง กม.10 ถ่ายภาพถนนเบื้องหน้าซึ่งเป็นทางโค้งไว้เป็นหลักฐาน...
จากนั้นก็ปั่นต่อไปบนถนน 2005 ขึ้นเนินเล็กน้อยประมาณ ๑ กิโลเมตร...
เลี้ยวเข้าไปอย่างว่าง่าย...ผมจอดรถพิงไว้กับต้นไม้
เดินไปยังอาคารที่เห็นข้างบนนั่น...
เป็นจุดบริการประชาชน ซึ่งตั้งขึ้นมาเพื่อช่วยลดอุบัติเหตุในช่วงเทศกาลต้อนรับปีใหม่ ๒๕๖๓...
สถานีควบคุมไฟป่าผาเมือง-ล้าพูน กรมอุทยานแห่งชาติ สัตว์ป่า และพันธุ์พืช นอกจากทำหน้าที่ควบคุมและปฏิบัติการไฟป่าแล้ว ยังให้ความรู้เรื่องไฟป่าและหมอกควันแก่ชาวบ้าน...
เพราะป่าคือมณีมีค่าอนันต์...
ภาระกิจพิเศษอีกอย่างในช่วงนี้คือตั้งจุดบริการนักท่องเที่ยว...
ตาแก่เมืองรถม้าผู้ขี่จักรยานแวะเข้ามาได้รับการต้อนรับอย่างดีจากเจ้าหน้าที่สาวสวยสวมเสื้อสีเลือดหมู แค่เห็นรอยยิ้มก็หายเหนื่อยแล้ว...
มีน้ำเย็น ๆ ให้ดื่ม มีส้มให้กิน...
เมื่อสาว ๆ เรียกให้ดื่มกาแฟ ผมก็ไม่ปฏิเสธ น้ำร้อนจากกระติกซึ่งใช้พลังงานไฟฟ้าจากเครื่องปั่นไฟผสมเข้ากับผงกาแฟทรีอินวันส่งกลิ่นหอม ไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าหลังจากกินอาหารกลางวันฟรีที่วัดหนองหล่มแล้วยังมีกาแฟหอมกรุ่นให้ได้ดื่มที่นี่อีก....
เท่านั้นยังไม่พอ แถมผ้าเย็นให้เช็ดหน้าเช็ดตาอีก...
ดื่มกาแฟไปคุยไป...ผมบอกว่าวันนี้กำลังไปค้างบ้านเพื่อนที่ป่าซาง จากนั้นจะปั่นจักรยานไปอุทยานแห่งชาติแม่ปิง สาว ๆ ให้ความสนใจถามถึงการเดินทางที่ผ่านมา ผมบอกว่าให้ google โดยใช้ key word ว่า "ลุงน้ำชา" เธอลองดู! คลิกเดียวก็เจอบล็อก exploring the world ของผม...
ก่อนออกเดินทาง ผมถามถึง "พระเจ้าทันใจ" สาวสวยอธิบายว่าเป็นพระพุทธรูปองค์ใหญ่ประดิษฐานอยู่บนเขาที่ผมขี่จักรยานผ่านมาแล้ว ตอนนี้เค้ากำลังสร้างถนนซึ่งต้องขึ้นไปสูงหน่อย แต่ถ้าไปถึงข้างบนก็จะมองเห็นทัศนียภาพเบื้องล่างได้อย่างสวยงาม ผมบอกว่าถ้ายังงั้นลุงก็ต้องขี่ย้อนกลับไปดู ยังไง ๆ ก็ต้องไม่ให้พลาด...
ขอบคุณเจ้าหน้าที่ใจดีซึ่งได้มอบผ้าเย็นให้พกติดตัวอีก ๑ ผืนแล้วจากมา...ผมถ่ายภาพเก็บไว้อีก ๒-๓ บานก่อนปั่นจักรยานย้อนกลับไปหาพระเจ้าทันใจ
ผมต้องปั่นเพิ่มอีก ๓ กิโลเมตร (ไปกลับ) เพื่อให้ได้มาซึ่งการมาเยือน landmark สำคัญของที่นี่ในอนาคต... เอาก็เอา สู้เว้ย!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น