๑๑ มิถุนายน ๒๕๒๓....
กำลังนั่งอยู่ประตูทางเข้า Nipponzen Myohoji รอเวลาที่จะเข้าไปในวัดญี่ปุ่น ฝนกำลังจะตก อากาศหนาวเย็น แต่เมื่อเทียบกับความทุกข์ทรมานที่ Zurich และ Frankfurt แล้วที่นี่ยังสบายกว่ามาก...
จำได้ว่าเมื่อวานนี้หมดหวังที่จะได้พักที่นี่แล้ว แต่ก็ได้รับเมตตาจากพระญี่ปุ่นให้อยู่ได้ในที่สุด ท่านยังเอายาใส่แผลที่เกิดจากการหกขะล้มพร้อมกับติดพลาสเตอร์ให้อีก ๔ แผ่น...
วันนี้เป็นวันที่สองที่อยู่ในลอนดอน อาการดีขึ้นแล้ว...มือขวาพอจับปากกาขึ้นจดบันทึกได้
ตอนบ่ายช่วยพระขนไม้และข้าวของอื่น ๆ แล้วนอนพักจนถึง ๔ โมงเย็น ลุกขึ้นมาอาบน้ำสระผม ทำให้สดชื่นและกลับมามีกำลังวังชา...
ประมาณ ๕ โมงกว่า พระญี่ปุ่นกลับมาจากไปธุระกับฝรั่งชื่อ Craig ก็เริ่มต้นสวดมนต์ เป็นการสวดที่แตกต่างกับของไทย เพราะมีบทสวดอยู่แค่วรรคเดียว สวดซ้ำไปเรื่อย ๆ ขณะตีกลองใหญ่และกลองเล็กลักษณะคล้าย tambourine ประกอบ...
หนุ่มไทยทำหน้าที่หุงข้าว พอสุกพระก็มาตักไปถวายพระพุทธและตั้งไว้หน้ารูปท่าน Nichidatsu Fujii พร้อมกับข้าวที่มีอยู่ (คนกินแล้ว) ใส่ถ้วยเล็ก ๆ ขึ้นถวาย ข้อนี้ก็แตกต่างเพราะไทยเราจะใช้แต่อาหารที่คนยังไม่ได้แตะ อีกทั้งหลังเพลก็ไม่ถวายกัน)
จากนั้นก็ถึงเวลาคนกินอาหารค่ำร่วมกัน มื้อนี้มีดาล (dal) ยำผัก และ พิซซ่า ตามด้วยเค้กและน้ำชา...
พระตามมาฉันทีหลังอย่างเอร็ดอร่อย ทำหน้าที่เทศบาล กินเกลี้ยงตามสไตล์คนญี่ปุ่น...
อันนี้ก็แตกต่าง พระกินทีหลังฆราวาส แถมเป็นมื้อค่ำอีกด้วย!!
ผ่านมา ๓๗ ปี แม่ชียังมีชีวิตอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้? คิดถึงจังเลย!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น