จากวังเวียง… รถตู้พร้อมผู้โดยสารเต็มคันก็วิ่งไปหยุดพักที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ขณะนั้นเวลาประมาณ ๑๐ โมงครึ่งเห็นจะได้!
เค้าหยุดให้ผู้โดยสารได้รับประทานอาหารและเข้าห้องน้ำ ผมลงจากรถแล้วถ่ายภาพถนนหลวงไว้ ๑ บาน ในใจคิดว่าถนนไม่ดีอย่างที่เห็นทำให้ผู้ขับขี่ต้องระวังและไม่ขับเร็ว อุบัติเหตุจึงไม่เกิดมากและรุนแรงเหมือนเมืองไทย
ที่นี่ใครหิวหรือกระหายก็เติมพลังได้…
ผลไม้ก็มีจำหน่าย…
ผมแอบถ่ายภาพหนุ่มไทยไว้ ๑ บาน…
ได้เห็นรถ บขส 99 สาย “อุดรฯ-วังเวียง” ด้วย
รถวิ่งต่อไป ผมนั่งมองข้างทาง…ไม่รู้เบื่อไม่รู้หน่ายกับการเดินทาง มันทำให้ได้เห็นได้คิดทบทวนเปรียบเทียบกับประสบการณ์ที่ผ่านมาในชีวิต!
เวลาผ่านไป…สองข้างทางเริ่มเปลี่ยนสภาพจากท้องทุ่ง กลายเป็นบ้านเรือนและร้านรวง บอกให้ผมรู้ว่าใกล้จะถึงเมืองหลวง
รถจอดให้ฝรั่งนักท่องเที่ยวลง ๒ คน…
ที่เห็นนั่น… คิดว่าน่าจะเป็นสถานีตำรวจ!
แล้วรถก็วิ่งเข้าสู่เขตเมือง….
ตะวันยังไม่ตรงหัวดีนัก แสดงว่ายังไม่เที่ยงวัน ถึงเวียงจันทน์แล้วหรือเนี่ย?
หัวใจเริ่มเต้นแรง! ใกล้จุดหมายเข้าไปทุกที ผมต้องตั้งคำถามตัวเองอีกแล้วว่า “แล้วจะไปพักที่ไหนดี” การเดินทางครั้งนี้เตรียมข้อมูลไว้น้อยมาก เนื่องจากไม่ได้วางแผนมาก่อนว่าจะลงไปถึงเวียงจันทน์! (คำเตือน – การเดินทางสไตล์ลุงน้ำชาไม่เหมาะสำหรับคนเป็นโรคหัวใจขั้นรุนแรง) ผมก็เป็นโรคหัวใจอยู่เหมือนกัน (กินยาจากคุณหมอพรเทพเป็นประจำ) แต่ก็ยังอยากตื่นเต้นกับการผจญภัยอย่างนี้อีก วันนี้ดีหน่อยที่มาถึงจุดหมายเวลา ๑๑.๓๐ น. ทำให้มีเวลาหาที่พักได้โดยไม่บีบหัวใจ!!
ไม่แน่ใจเหมือนกันว่า นอนอยู่ในเวียงจันทน์…คืนนี้ผมจะได้ยินเสียงพลุต้อนรับปีใหม่ ๒๕๕๖ หรือไม่?
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น