ศานติสุขเกิดขึ้นได้เสมอ... หากเราละทิ้งเสียซึ่งความเกลียดชังและการเบียดเบียน
ที่วัดพรหมวนาราม อำเภอพรหมพิราม จังหวัดพิษณุโลก ผมได้เห็นภาพม้าหมากาไก่และฝูงปลาในสระน้ำใต้พื้นไม้ที่กางเต็นท์นอน...
แม่อาชาพาลูกเดินแทะเล็มหญ้าอ่อน...
สัตว์เลี้ยงมิได้กลัวอดเพราะอาหารสำรองมีมากพอ...
ทางวัดกำลังเตรียมจัดงานวันขึ้นครองราชย์สมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราชในวันที่ ๒๘ ธันวาคม ๒๕๖๕
ชาวบ้านชาววัดรวมตัวกัน ต่างยิ้มแย้มด้วยไมตรีจิต มิตรสูงวัยเรียกให้ตาแก่จากบ้านขามแดงไปกินข้าวด้วยกัน...
สรรพสัตว์อยู่ด้วยกันได้...ไม่ตีกัน
แม้แต่เจ้านาคาตัวเขียวก็ยังไม่เห็นเกรี้ยวกราดใส่ผู้คน อิอิ
เช้าวันรุ่งขึ้นผมออกเดินทางออกจากวัดพรหมวนารามแต่เช้า ปั่นจักรยานมุ่งหน้าไปตามทางหลวงแผ่นดินหมายเลข 12 ยิ้มรับบรรยากาศที่ธรรมชาติสร้างสรรค์และคนสามัญสร้างเสริม
สวนทางกับตุ๊ ไปบิณฑบาตกลับมา
ตาแก่เมืองรถม้าหยุดรถ นมัสการลาภิกษุผู้เมตตาช่วยดูแลเรื่องที่พักเมื่อคืนที่ผ่านมา ท่านอำนวยพรให้เดินทางโดยสวัสดิภาพ ผมจำคำพูดของท่านได้ดีว่า "บ่าดีห้าวเน้อ ก่อย ๆ ไป อิดก่อพัก" "มีโอกาสแวะมาแหมเน้อ...ยินดีต้อนฮับเสมอ"
"เมตตาธรรมค้ำจุนโลก" ผมยังหวังว่าสงครามจะสิ้นสุดโดยเร็ว เพื่อผู้คนจะได้เดินทางไปมาหาสู่กันอย่างสันติได้ทั่วโลกซึ่งส่องสว่างด้วยอาทิตย์ดวงเดียวกัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น