จากวัดปางฮ่าง (1) ผมปั่นจักรยานมาตามทางหลวงหมายเลข 1095 ไม่นานนักก็เห็นป้ายชี้ทางไปน้ำตกหมอกฟ้าตั้งอยู่ตรงปากทาง (2) ด้านซ้ายมือ...
เมื่อขึ้นมาถึงจุดที่ต้องหยุดพัก ผมหันไปดูถนนที่เพิ่งจูงเจ้าทัสซูเฮะขึ้นมา...
ถ้าทัสซูเฮะไม่ต้องแบกรับน้ำหนักสัมภาระ... ๒๗ สปีดก็คงพอรับไหว ผมอาจไม่ต้องลงจูง แต่บนเส้นทางไม่ถึง ๒ กิโลเมตรวันนี้ได้ให้คำตอบแล้วว่าไม่ไหว ด้วยน้ำหนักสัมภาระที่นำมาทดสอบ ถ้าผมหยุดรถในระหว่างผลักดันให้เจ้าทัสซูเฮะขึ้นเขา ก็จะต้องบีบเบรคให้แน่นทั้งสองมือ หากว่าปล่อยมือซักข้างนึง...จักรยานก็จะถอยหลังไหลลงทันที
ปั่นด้วยจานหน้าเล็กสุดและจานหลังใหญ่สุด ค่อย ๆ ไต่ขึ้นมาทีละน้อย เทคนิคของผมคือการนับ เช่นว่า...เท้าปั่นแต่ละรอบให้นับไปเรื่อย ๆ จาก ๑ ถึง ๒๒ หรือ ๔๔ หรือ ๘๘ แล้วหยุดพักเอาแรง จากนั้นก็ปั่นต่อ นับอีก...หยุดอีก ค่อย ๆ ขยับไปข้างหน้า (ผมใช้วิธีนี้มาตั้งแต่เมื่อ ๓๐ กว่าปีที่แล้ว ตอนปั่นจักรยาน ๓ สปีดไปสิงคโปร์) เสียงอื้อ ๆๆๆ คือรถยนต์ที่ใช้เกียร์ต่ำกำลังเร่งเครื่องขึ้นมา
แค่ ๒ กิโลเมตรบนถนนเส้นนี้... ให้ผมไปปั่น ๒๐ กิโลเมตรบนทางราบยังจะดีกว่า!
