๓๐ กว่าปีที่แล้ว... บนเส้นทางปั่นจักรยานจากกรุงเทพไปชลบุรี ผมพาเจ้าอามุยลงไปยืนรับลมเย็นอยู่ริมฝั่งแม่น้ำบางปะกง
นึกถึงเพลงบางปะกง (เก่า) ซึ่งมีเนื้อท่อนหนึ่งว่า...
ฝั่งชายน้ำบางปะกง ยามแสงอาทิตย์อัศดงค์ ใกล้จะค่ำลงแล้วหนาแต่บางปะกงนั้นยังคงสวยงามตา คราใกล้สนธยา ยิ่งพาให้เราสุขสันต์แดดจวนลับลงรำไร มองเห็นเรือน้อยล่องลอยไป ตื่นใจดังยลสวรรค์เยือกเย็นสายลมพริ้วพรมอย่างนี้ ทุกวัน ธรรมชาติยามสายันห์ ได้เห็นแล้วลืมไม่ลง
ช่วงที่ไปเล่นดนตรีอยู่เมืองชล ผมนั่งรถรถทัวร์ไปมาระหว่างกรุงเทพ-ชลบุรี ได้เห็นแม่น้ำบางปะกงทุกครั้งที่ข้ามสะพาน หลังจากเลิกเป็นนักดนตรีเร่ร่อน...ผมก็ไม่ได้เห็นแม่น้ำบางปะกงอีกเลย เวลาผ่านไปจากคนผมดำมากลายเป็นคนผมหงอก ผมมีโอกาสได้เห็นแม่น้ำบางปะกงเต็ม ๆ ตาอีกครั้งก็เมื่อวันที่ ๙ พฤศจิกายน ๒๕๖๑ นี้เอง...
วัดโสธรวรารามวรวิหารมีจุดชมวิวแม่น้ำบางปะกงด้วยครับ...
ต้องเดินมาจากโบสถ์หลังใหญ่ที่เห็น...
ผ่านต้นไม้งามและโรงเจหลวงพ่อโสธรอาคารทรงจีนซึ่งอยู่ด้านขวามือ...
มาที่ศาลาท่าน้ำ...
จะเห็นแม่น้ำบางปะกงกว้างกว่าจุดอื่น...
ขากลับผมขอแวะถ่ายภาพโรงเจหลวงพ่อโสธรไว้หน่อย...
ป้ายนั่นบอกว่ามีห้องน้ำอยู่ที่ศาลาการเปรียญ...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น