เพื่อนสมาชิกอาวุโสท่านหนึ่งเขียนลงในจดหมายถึงผมว่า "ไม่เข้าใจว่าลุงทำได้อย่างไร ไปเสียมราฐ แล้วยังไปนครวัด-นครธมตั้งหลายวันใช้เงินไปเพียง ๓๘๐๐ บาทเท่านั้น อยู่บ้านในกรุงเทพ ไม่ไปไหน เงินจำนวนเท่านี้ใช้เพียง ๒ วันก็หมดแล้ว...." จริง ๆ แล้วเงิน ๓,๘๒๐ บาทที่ผมใช้จ่าย มิใช่แค่เที่ยวเขมรอย่างเดียวนะ แต่ยังรวมถึงหมู่บ้านช้างสุรินทร์อีก ๒ วันด้วย! เพื่อน ๆ อย่าได้สงกะสัยเลยว่าผมทำได้อย่างไร!
คงเป็นเพราะผมพยายามประหยัดในทุก ๆ เรื่องด้วยกระมัง! อย่างเช่นการเดินทาง ผมอดทนนั่งรถไฟฟรี เช่าจักรยานขี่ ย่ำต๊อกบ้าง หากต้องขึ้นรถโดยสารก็พยายามหาที่มันไม่แพง
(ขากลับเมืองไทย ผมซื้อตั๋วรถเดินทางจากเสียมเรียบถึงอนุสาวรีย์ชัยฯ กับบริษัทโดยตรงในราคา $10 ถ้าซื้อที่เคาน์เต้อร์โรงแรมเค้าคิด $15 เห็นมั้ยผมประหยัดได้ $5 แล้ว) เรื่องที่พักผมก็นอน dorm bed ราคาคืนละ $6
อาหารการกิน เพื่อน ๆ คงพอจะรู้ว่าที่พม่า ลาว เวียดนามหรืออินโดนีเซีย ผมชอบแวะร้านอาหารข้างถนน สั่งแค่พออิ่ม ไม่กินทิ้งกินขว้าง ส่วนเครื่องดื่มก็แค่น้ำเปล่า...
 |
| อาหารข้างถนนในมัณฑะเลย์ |
กาแฟถ้วยละ ๑ เหรียญหรือ ๔,๐๐๐ เรียลผมไม่เคยไปสั่งกิน แต่ใช้เครื่องต้มน้ำแบบพกพาชงกาแฟ โอวัลติน หรือน้ำเต้าหู้
(แบบ 3 in 1) กินเอง...
ถึงเสียมเรียบวันแรก ผมเดินเที่ยวจนพระอาทิตย์ตก จำเป็นต้องเข้าร้านอาหารที่มี menu ภาษาอังกฤษและคิดราคาเป็นอเมริกันดอลล่าร์...
สั่งข้าวผัดไข่และชามะนาวมากิน (รสชาติดีกว่าเคี้ยวกระดาษหน่อยนึง) ถ้าอย่างเนี้ยนะ...ผมไปกินแบบอร่อย ๆ ที่ร้านชัยโภชนา
(ห้างฉัตร) หรือร้านศรีวรรณ
(สบตุ๋ย) ก็หมดแค่ ๕๐ บาทเอง แต่มื้อแรกในเสียมเรียบ ผมต้องจ่าย ๑๑,๐๐๐ เรียล หรือคิดเป็นเงินไทย ๑๑๐ บาท!!
จ่ายแพงแค่มื้อเดียวเท่านั้น! พอรู้ที่รู้ทาง มื้อต่อมาผมหากินข้างโรงแรม มีปลา-ไข่เจียว-ข้าวเปล่า มากในปริมาณและอร่อยกว่า น้ำเป-ล่าก็ฟรี พอคิดตังค์... แค่ ๖,๐๐๐ เรียล
(๖๐ บาท) เอง!
อีกวันนึงกลับมาจากนครวัด-นครธม ผมไปกินอีก เอ้า....สั่งหนักหน่อย เล่นปลาตัวใหญ่!!
พร้อมชะอมชุบไข่ แลน้ำส้มคั้นมียี่ห้ออีก ๑ กระป๋อง มื้อนี้แหละถึงจะต้องจ่าย ๑๑๐ บาท ซึ่งยังนับว่าแพงกว่าบ้านเรา...
พอมีจักรยาน ผมปั่นไปแวะกินข้างวัด เป็นร้านที่ชาวบ้านเค้ากินกัน...
มีต้มส้มปลา ไข่เค็ม ข้าวเปล่า มื้อนี้ ๕,๐๐๐ เรียล
(๕๐ บาท) ยิ่งอยู่นาน ยิ่งรู้ที่กิน ก็ยิ่งถูกลง
(อยู่เป็นเดือน คงมีคนให้กินฟรี หุยฮา...)
"ร้านขายขนมสไตล์เขมร" เป็นที่กินอีกแห่งหนึ่งที่ผมไม่ต้องจ่ายแพง ปั่นจักรยานหรือเดินไปเจอที่ไหนเป็นต้องแวะเข้าเติมพลัง!
แม่ค้าขนมพูดภาษาปะกิตไม่ได้.... แต่ก็สื่อสารกันรู้เรื่อง
ดูของหวานหลายอย่างที่วางอยู่ข้างหน้า ผมแค่เลือกสั่งที่อยากกิน...
ดูดิ น่ากิ๊นน่ากิน...
ถ้วยเดียวไม่เคยพอ... โชคดีที่ไม่เป็นเบาหวาน!
ที่พนมเปญก็มีร้านขนมแบบเดียวกันอยู่ในตลาด...
ร้านไหน ๆ ก็อร่อยทั้งนั้น ด้วยราคาที่เป็นมาตรฐานคือถ้วยละ ๑ พัน
(๑๐ บาท) ไม่ว่าในเสียมเรียบหรือพนมเปญ
ส่วนภัตตาคารล้อเข็นก็ไม่แพงครับ....
เพียงแต่ว่าบางครั้งมีเนื้อสัตว์ติดมา ผมต้องเขี่ยออก!...
ถ้าเป็นพวกกล้วยทอดมันทอด เห็นที่ไหนก็แวะเข้าไปเล้ย ไม่ต้องถาม ส่งแบ๊งค์พันให้ ๒ ใบ
(เท่ากับ ๒๐ บาท) แล้วชี้ของที่กินได้...
แม่ค้าหยิบใส่ถุงให้เองแหละ อาจได้น้อยหน่อย แต่ก็ใช้เป็นเสบียงขบเคี้ยวไปได้ตลอดทาง...
หาที่กินไม่ได้ ก็เข้าร้านข้าวแกงซึ่งมีกับข้าวให้เลือกหลายอย่าง ราคาอาจแพงกว่าบ้านเราแต่ก็พอกินได้...
กินอยู่อย่างเนี้ยแหละ ถึงทำให้ผมท่องเที่ยวต่างแดนได้ด้วยงบจำกัดสุด ๆ!
