นอนอ่างเก็บน้ำ

นึกถึงการหาที่นอนค้างคืนในระหว่างเดินทางท่องเที่ยว...ผมสามารถแบ่งได้เป็น ๒ สถานการณ์ คือ ๑. เมื่อเดินทางแบบ backpacker และ ๒. เมื่อเดินทางแบบ biker 

เดินทางแบบ backpacker ก็มีแค่เป้สะพายหลังและสองขามองหาที่นอน ซึ่งมักจะได้ที่พักที่มีหลังคาคุ้มหัว มีหลายครั้งที่ผมต้องนอนค้างคืนที่สนามบิน สถานีรถไฟ สถานีขนส่ง หรือหลายครั้งที่ต้องพักแบบ wild camping, นอนในที่สาธารณะ เช่นนั่งหลับพร้อมกับ backpack ในตู้โทรศัพท์ที่สถานีรถไฟ Frankfurt, นอนข้างถนนที่สถานีรถไฟ Zurick, นอนหนาวสั่นรออยู่หน้า hostel ในอิตาลีทั้งคืน รวมทั้งนอนบนลานหน้าสถานีรถไฟหัวลำโพง และอื่น ๆ

 

นอนค้างคืนที่สถานีรถไฟหัวลำโพง

ส่วนการเดินทางแบบ biker คือมีจักรยานไปด้วยข้างกาย ซึ่งบางครั้งก็ได้ที่พักสะดวกสบาย...

พักโรงแรมที่เชียงแสน

การนอนบนรถไฟมาเลเซียโดยมีจักรยานอยู่ใกล้ ๆ ก็เป็นประสบการณ์ที่อยากมีอีก...

ก่อนค่ำวันที่ 5 ตุลาคม 2566 ผมมองหาที่ ๆ จะตั้งเต็นท์นอนบริเวณอ่างเก็บน้ำแม่ทาน ซึ่งทราบมาก่อนหน้านี้แล้วว่าสามารถมาตั้งเต็นท์นอนที่นี่อย่างปลอดภัย ส่วนใหญ่ที่เห็นก็เป็นนักผจญภัยซึ่งมากันหลายคนโดยนำรถยนต์มาจอดริมอ่างแล้วตั้งเต็นท์ตั้งโต๊ะทำอาหารกินกัน แต่สำหรับตาแก่บ้านห้างฉัตรซึ่งปั่นจักรยานมาคนเดียว คงต้องหลบหลีกสายตาผู้คนหา หาที่ตั้งเต็นท์เพื่ออาศัยนอนอยู่ในความมืดและความเงียบสงบรอให้หนึ่งราตรีได้ผ่านไป...

ปั่นจักรยานเลียบถนนริมอ่างไปยังอีกจุดหนึ่ง ผมเห็นชาวบ้านหลายคนขี่จักรยานยนต์และรถยนต์มาจอดตกปลา ฝนเริ่มตกสุย ๆ ถามว่ามีศาลาให้หลบฝนหรือเปล่า? หญิงคนหนึ่งชี้ขึ้นไปบนเนินบอกว่ามี

ผมจูงจักรยานขึ้นไป...ไม่รีรอ!

พบศาลามุงหลังคาสังกะสีรองรับด้วยเสาไม้ขนาดใหญ่ พื้นเทคอนกรีต ดีใจ...มีที่นอนแล้วคืนนี้!

 

นำจักรยานเข้าจอดในที่ร่ม...

 

มองเห็นก๊อกน้ำอยู่ใกล้ถังเก็บน้ำ...ลองเปิดดูแล้วพบว่ามีน้ำไหล รู้สึกดีใจที่มีน้ำใช้ล้างหน้าแปรงฟัน...

 

ต้องตั้งเต็นท์ก่อนค่ำ ก่อนที่กองบินยุงจะมาโจมตี...

 

หกโมงเช้า...ผมเดินจากศาลา ลงมาเก็บภาพพระอาทิตย์ขึ้นฝากเพื่อน ๆ 

 

เป็นอีกประสบการณ์ที่คงมิอาจลืมเลือนครับ!